استعمار و هژموني آن: نگاهي به نظام بازنمايي غرب

استعمار غربي كه در طي قرون متوالي، به عنوان بخشي جدايي ناپذير از تاريخ جديد غرب و تاريخ جهان بوده است، داراي مباني فكري مسلط و هژموني و گفتماني غالب براي خود مي باشد كه نه تنها بر انگيزاننده ي عمل استعمار است، بلكه در تشديد و تداوم آن نيز تاثير زيادي داشته است. استعمار به صورت عميقي در رابطه با تفكري است كه با ايجاد تقابل ها و تمايزات دو شقي بين خود و ديگري، با تعريف خود و ديگري، و كسب هويت از اين راه، خود را در موضعي والا قرار مي دهد. بر مبناي چنين رابطه اي، انسان غربي در موضعي قرار مي گيرد كه در تفكر مسيحي به عنوان رستگاري شناخته مي شود و در دوران جديد اين رستگاري ديني جاي خود را به مفاهيم جديد برآمده از متافيزيك عصر جديد مي دهد. بر اين اساس، استعمار كه به سلطه ي غربي و اروپايي بر ديگري منفي مي انجامد به عملي موجه و همسو با طرح كلان تاريخي بدل مي شود. در اين مقاله اين جنبه از استعمار با روش تحليلي – انتقادي به بررسي گذاشته شده است. آنچه از مباحث مطرح به دست آمده، بر همسويي عمل استعمار و ايستار هاي آن با مباني متافيزيكي و فلسفه ي تاريخ حاكم دلالت دارد كه به معناي اثبات فرض عمده ي آغازين مي باشد.