بررسي تطبيقي تأويل عرفاني ابن‌عربي با مباحث هرمنوتيكي معاصر

مسأله‌ي ما در اين پژوهش، فهم هرمنوتيك عرفاني قرآن در انديشه‌ي ابن‌عربي است. البته در عرفان ابن‌عربي، واژه‌ي هرمنوتيك وجود ندارد و اصطلاح تأويل اصطلاحي است كه مي‌تواند با واژه‌ي هرمنوتيك معادل باشد. پس ما مي‌توانيم براي درك مراد عارف از هرمنوتيكِ قرآن، در باب تأويلِ عرفاني پژوهش كنيم. براي آن‌كه بدين مسأله پاسخ دهيم، از مدخل هرمنوتيك كلاسيك، رمانتيك و فلسفي، در فهم هرمنوتيك عرفاني قرآن وارد شده‌ايم و با بيان تفاوت تأويل عرفاني با آن‌ها، بدين نتيجه رسيده‌ايم كه هرمنوتيكِ قرآن هرمنوتيك خاصي است و كاملاً بر اين هرمنوتيك‌ها منطبق نيست. سپس كوشيده‌ايم كه بر مبناي منابع اصلي عرفان و با پردازش و تحليل آن‌ها، درباره‌ي حقيقت اين نوع هرمنوتيك و شاخصه‌هاي آن تحقيق به عمل آوريم. بر اساس اين تحقيق، عارف تفسير جديدي از ظاهر قرآن و به‌ عبارت‌ديگر، متن قرآن ارائه مي‌دهد. مبناي اين نگرشْ هويت جمعي و كل‌وار سخن خدا و ارتباط نظام‌مند و كل‌وار آن با وجود و بطون هستي است. نزد عارف، معنا مراتبي بالاتر از محسوسات دارد، كه فهم عموم مردم از آن‌ها آسان نيست. ما سعي كرده‌ايم كه راه‌هاي ارتباط اذهان عموم را با يافته‌هاي عارف از قرآن به دست آوريم. علاوه‌براين، عارف در هرمنوتيك عرفاني قرآن، مطالبي را بيان مي‌كند كه نزد اذهان، محتمل الصدق و الكذب است. ما كوشيده‌ايم معيارهايي عمومي براي تشخيص درست از نادرستِ تفاسير هرمنوتيكي عارف از قرآن به دست دهيم. در برخي مواقع هم كوشيده‌ايم مدعيات مرتبط با هرمنوتيك عرفاني قرآن را منقح كنيم و در شكل قاعده‌اي كلي سامان بخشيم. روش ما در اين تحقيق، عقلي است. هدف اصلي ما تحقيق در چيستي هرمنوتيك عرفاني قرآن و هدف فرعي آن توسعه‌ي كمي و كيفي نگرش عارف به تأويل قرآن است.

فاقد چكيده مي باشد