نقش ويليام كاروش در قضيه‌ي كاروش - كان - تاكر

اين مقاله به‌ طور عمده درباره‌ي ويليام كاروش و نقش او در قضيه‌ي كاروش-كان-تاكر از برنامه‌ريزي غير‌خطي مي‌باشد. اين داستان نتايج بهينه‌سازي اساسي را عنوان مي‌كند كه ويليام كاروش آنها را در پايان‌نامه‌ي كارشناسي ارشد خود به ‌دست آورده بود . نتيجه‌ي اصلي كه‌ درباره‌ي شرايط لازم بهينگي براي مينيمم كردن تابعي از چند متغير مقيد به وسيله‌ي نابرابري‌ها مي‌باشد، براي نخستين بار به عنوان قضيه‌ي كان-تاكر شناخته شد كه در سال 1950 هارولد كان و آلبرت تاكر آن را اثبات كردند. اين در حالي بود كه ويليام كاروش اين قضيه را قبلاً در سال 1939 در پايان‌نامه‌ي كارشناسي ارشد خود كه منتشر نشده بود، به اثبات رسانده بود. در اين ميان آنچه موجب تعجب و شگفتي همگان شد، اين بود كه ويليام كاروش نه تنها آن‌ها را منتشر نكرد، بلكه حتي تبليغ هم نكرد. اين نتايج سال‌ها بعد به طور مستقل كشف شد و توسط كان و تاكر منتشر شد.