هنجاري بودن معنا

Normativity of Meaning

بسياري از فيلسوفان مدعي هستند كه معنا و محتواي سمانتيكي زبان، امري هنجاري است، يعني معناي يك كلمه تعيين‌كنندة الگوي درست‌كاربرد بوده و اين الگو را تجويز مي‌كند. مهم‌ترين استدلال‌هايي كه فيلسوفاني مانند كريپكي و بوقوسيان به نفع هنجاري‌بودن معنا ارائه داده‌اند بر مفاهيمي مانند «قواعد»، «كاربردهاي صحيح»، و «امكان خطاي سمانتيكي» استوار است. اما برخي فلاسفه، ادعاي هنجاري‌بودن معنا را زير سؤال برده و انتقاداتي به آن وارد كرده‌اند. در اين مقاله از اين نظريه كه هنجارهاي زباني ريشه در جنبة اجتماعي زبان دارند دفاع مي‌شود؛ يعني معناي كلمات به خودي خود، در مورد كاربردهاي صحيح و ناصحيح بي‌طرف است، اما قوانين اخلاقي يا اجتماعي هر جامعه هنجارهايي را به زبان تحميل مي‌كند.

Many philosophers claim that semantic content of language is normative, which means that meaning of a term prescribes the pattern of use or determines which pattern of use can be described as ‘correct’. The most important arguments for normativity, made by Kripke, Boghossian and others, are based on the concepts of ‘regularities’, ‘correct uses’ and ‘possibility of semantic mistakes’. But some philosophers have scrutinized the slogan ‘meaning is normative’ and have found some flaws in pro arguments. There are good reasons to consider the normativity of meaning as a side effect of ‘being public ’; that is, meaning, as itself, is neutral to correct or incorrect uses, but the moral or social laws of society impose several norms on language.