برهان وجودي آنسلم و مسئلة مقايسه با خود

Anselm’s Ontological Argument and the Self-Comparison Problem

برهان آنسلم از نمونه‌هاي نامور برهان‌ وجودي است كه قرن‌ها محل بحث فيلسوفان و منطق‌دانان بوده است. يكي از كليدي‌ترين فرازهاي اين برهان چنين است كه «اگر [آن‌چه فراتر از آن قابل تصور نيست] در ذهن وجود داشته باشد، آن‌گاه مي‌توان همين فرد را به‌عنوان موجود تصور كرد كه فراتر است». بر اساس اين فراز، مي‌توان «مسئلة مقايسة با خود» را مطرح كرد؛ مسئله‌اي كه اولاً به تمايز ميان «آن‌چه فراتر از آن قابل تصور نيست» و «آن‌چه فراتر از آن قابل تصور نيست به‌عنوان موجود»، و ثانياً به مقايسة ميان آن‌ها مي‌پردازد. در اين مقاله، نگارندگان تلاش مي‌كنند پاسخ چهار تقرير از برهان وجودي آنسلم، ميليكان، اوپنهايمر و زالتا، لوئيس، و كينگ، به «مسئلة مقايسه با خود» را بررسي كنند؛ در مقام پاسخ‌گويي به اين مسئله، ميليكان و هم‌چنين اوپنهايمر و زالتا آن را منحل كرده‌اند، لوئيس با استفاده از جهان‌هاي ممكن لوئيسي به حل آن پرداخته است، و كينگ با بهره‌گيري از نظرية اشياي التفاتي كوشيده است اين تمايز را مدل كند. در اين نوشتار استدلال مي‌شود كه مسئله منحل‌شدني نيست؛ مدل لوئيس نظرية وي در باب جهان‌هاي ممكن را پيش‌فرض مي‌گيرد و نظرية اشياي التفاتي باعث ايجاد مشكلي مي‌شود كه صورت‌بندي كينگ را از اعتبار مي‌اندازد.

Anselm’s ontological argument is the most famous one which has been controversial since its appearance. One crucial part of the argument is “if [that than which nothing greater cannot be conceived] exists solely in the mind even, it can be thought to exist in reality also, which is greater.” According to this part, one can make a comparison between “that than which nothing greater cannot be conceived” when it does not exist and itself when exist. Thus, there is a problem (we dub it self-comparison problem): how can one model this kind of comparison? In this paper we will try to evaluate four attempts to solve the problem–namely those of Milican, Oppenheimer & Zalta, Lewis, and King. In responding to the problem, Milican and Oppenheimer & Zalta have dissolved the problem; Lewis uses possible-worlds semantics to model the comparison; and King, as Lewis, models it but by means of the intentional objects theory. We firstly argue that the problem is genuine and cannot be dissolved, secondly Lewis presupposes his, arguably problematic, possible-worlds metaphysics; and thirdly, King errs in recognizing the relata of the comparison.