راه حلي به پارادوكس معدوم مطلق

A Resolution to the Absolute Non–Existent Paradox

‌در حل ‌پارادوكس معدوم مطلق (معدوم در ذهن و خارج) راه‌حل‌هاي گوناگوني مطرح شده است؛ راه‌حل‌هايي چون: اختلاف در مفهوم و مصداق و معادل‌هاي آن كه رايج‌ترين پاسخ است؛ اختلاف در بتّي و غير بتّي و معادل‌هاي آن و غيره. اين نوشتار با اشاره به نقدپذيري اين راه‌حل‌ها مدعي است راه‌حل درست همان شناخت‌پذيري عدم‌ مطلق است. اين راه‌حل گرچه مورد توجه شمار اندكي از انديشمندان نيز بوده است نشان خواهيم داد راه‌حل اين عدة قليل، به‌ دليل توجه ‌نكردن به تعريف دقيق و قوي معدوم مطلق شناخت‌ناپذير و خبرناپذير رايج، همگي خدشه‌پذير هستند. اما خود، با جمع‌بندي و تلفيق قوي‌ترين تعريف معدوم مطلق رايج در فلسفة اسلامي در طي تاريخ، در ديدگاه برگزيده به چهار طريق شناخت‌پذيري معدوم مطلق را نشان‌ خواهيم داد؛ از طريق: الف) اصل تناقض؛ ب) عدم بماهو عدم؛ ج) سالبه به انتفاي موضوع؛ د) برهان خلف.

external world and in the mind as well) paradox, so many solutions have been suggested: The difference in the intension and extension and its equivalent; the difference in the battī and lā–battī and its equivalent; and so forth. Having a glance at the incorrectness of these resolutions, the essay shows the knowability of the absolute non–existent. Although here a few of thinkers previously have tried to show the knowability, we will show that their resolutions, due to not paying attention to the exact and strong definition of the unknowable and un-declarable absolute non–existent, are problematic. By summing up the different versions of the meaning in question, we will argue for the knowability of the absolute non–existent by means of four proofs: 1. the principle of non–contradiction; 2. non–existence qua non–existence; 3. the non–existentiality of the subject; 4. proof by reductio ad absurdum.