تعريف گزاره در «دربارة عبارت» ارسطو

The Definition of Statement in Aristotle's “De Interpretatione”

بر اساس تفسير مشهور، ارسطو در فصل چهارم «دربارة عبارت»، گزاره را بر اساس صدق و كذب تعريف مي‌كند. با اين حال وي در پايان فصل پنجم، «بيان» ديگري را از گزارة «ساده» مطرح مي‌كند. در اين مقاله با توجه به فصل‌هاي چهارم و پنجم استدلال مي‌شود كه آن بيان ديگر، درواقع تعريفِ گزاره‌‌ به صورت مطلق بر اساس تعلق‌ گرفتن و تعلق ‌نگرفتن، به عنوان مؤلفه‌هايي در حوزة واقعيت، است. براي اين منظور ابتدا تفسيرِ برخي از مفسران از بخش پاياني فصل چهارم و فصل پنجم تقرير مي‌شود. سپس نادرستيِ تعريف گزاره بر اساس صدق و كذب و ناسازگاري‌هاي اين تفسير با متن ارسطو مورد بررسي قرار مي‌گيرد. آن‌گاه تفسير پيش‌نهادي از متن ارسطو تقرير مي‌شود و پس از اشاره به نحوة متفاوت تعريف مفاهيمِ تقسيم‌كنندة نشان‌گرها، تعريف پيش‌نهادي از گزاره شرح داده مي‌شود و به شباهت‌هاي اين تفسير با تفسيرِ فرفريوس اشاره مي‌شود.

ccording to the common interpretation, Aristotle, in the fourth chapter of “De Interpretatione”, defines statement based on truth and falsehood. But in the end of the fifth chapter, he offers another ‘account’ of ‘simple’ statement. In this article, I will argue, that the account is in fact the definition of statement without qualification based on belonging and not belonging as elements of the realm of reality. Accordingly, the interpretations of commentators about the last part of the fourth and the fifth chapter will be presented. Then it is discussed that the definition of statement based on truth and falsehood is incorrect and has some incompatibilities with the Aristotle's text. After that, my interpretation of Aristotle's text will be explained and it is indicated that dividing concepts of signifiers is defined in a different manner. Finally, the chosen definition of statement and its similarities with Porphyry's interpretation are explained.