تاثير يك دوره تمرين ورزشي تركيبي بر غلظت بيوماركرهاي استرس اكسايشي در مردان مسن غير فعال

Effects of concurrent exercise training on the oxidative stress biomarkers concentration in elderly men

هدف: توليد بيش از حد راديكال‌هاي آزاد، به ويژه گونه‌هاي فعال اكسيژن نقش مهمي در تسريع فرايند پيري دارد. با اين حال شواهد بيانگر اين است كه سالمنداني كه از لحاظ بدني فعال هستند از سازگاري‌هاي سلولي ناشي از ورزش در سيستم دفاع آنتي‌اكسيداني سود مي‌برند. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير تمرين ورزشي تركيبي بر غلظت مالون دي‌آلدئيد (MDA) و پروتئين كربونيل (PC) پلاسما در مردان مسن بود. مواد و روش‌ها: 24 مرد مسن به طور داوطلبانه در مطالعه‌ي حاضر شركت كردند و در دو گروه تمرين و كنترل جايگزين شدند. شركت‌كنندگان گروه تمرين 3 جلسه در هفته، به مدت 14 هفته به انجام تمرينات ورزشي پرداختند. سپس در ابتدا و پس از 14هفته از تمرينات، نمونه‌هاي خون وريدي جهت اندازه‌گيري MDA و PC جمع‌آوري شد. يافته‌ها: بعد از انجام 14 هفته از تمرينات تركيبي، كاهش معني‌داري در غلظت MDA در گروه تمرين در مقايسه با گروه كنترل مشاهده شد (05/0p). با اين حال با وجود اين‌كه غلظت PC در گروه تمرين پس از اجراي تمرينات ورزشي كاهش چشمگيري پيدا مي‌كند، اين تغييرات از نظر آماري معني‌دار نبود (068/0‌=P). نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج حاصل از مطالعه حاضر به نظر مي‌رسد كه انجام تمرينات ورزشي تركيبي روش تمريني مناسب و شيوه درماني موثري جهت تعديل استرس اكسايشي در مردان مسن غير فعال باشد

Introduction: Excessive generation of free radicals, especially reactive oxygen species (ROS) play a general role in the acceleration of aging process. Nevertheless, there is increasing evidence indicats that elderly men who are physically active are benefited from exercise-induced adaptation in cellular antioxidant defensive systems. Therefore, the aim of this study was to study the effect of concurrent training on malondyaldeyde (MDA) and carbonyl protein (PC) concentrations in elderly men. Materials and Methods: Twenty four inactive elderly men voluntarily participated in this research and were assigned in one of the training or control groups. Participants in training group performed three days per week of concurrent training for fourteen weeks. At baseline and after 14 weeks, blood samples were obtained for MDA and PC concentration measurements. Results: After 14 weeks of concurrent training, we observed a significant decrease in MDA in the training group compared with control group (p<0.05). Nevertheless, despite of abundant decrease in PC in training group after exercises, this change was not significant statistically (P=0.068). Conclusion: Hence, according to the results of this study it seems that concurrent exercise training is a suitable training method and an effective therapeutic device in modulation of oxidative stress in aged men.