تبيين استقلال اخلاقي انسان بر اساس متون ديني

متون مقدس اديان ابراهيمي از انسان ها مي خواهند كه اخلاقي زندگي كنند و به آنان دستورهايي اخلاقي كه عموماً با وعده پاداش و تهديد به مجازات همراه است، مي دهند. گفته مي شود اولاً رسيدن به پاداش يا فرار از مجازات انگيزه سطح بالايي براي اخلاقي زيستن نيست و ثانياً اينكه خدايي حاكم به انسان دستور دهد كه چه كاري را انجام دهد و چه كاري را ترك كند، اين با آزادي و «خودفرمانروايي» انسان ناسازگار است. سخن ما در اين نوشتار آن است كه اولاً خواست آرماني اين متون آن است كه انسان به خدا عشق ورزد و از او اطاعت كند. وعده و وعيد، يك مسئله فرعي و اضطراري است. و ثانياً اين عشق ورزيدن بايد از روي شناخت باشد. به خدايي بايد عشق ورزيد كه انسان او را داراي فضايل و كمالات مي يابد. پس در واقع، اين خود انسان است كه حاكم است و خدايي را كه داراي فضايل است مي يابد و عاشق و تسليم او مي شود. اين نوع «خدافرمانروايي» با «خودفرمانروايي» سازگار است. البته اطاعت بي چون و چرا از عالمان دين يا پذيرش حسن و قبح الهي شرعي، چنان كه اشاعره گفته اند، يا پذيرش ايمان گرايي، آن گونه كه كركگور گفته است، با خود فرمانروايي ناسازگار است.