قاعده اهم و مهم و نظريه غير اخلاقي توجيه

اخلاق در حكم راني و كشورداري، از اموري است كه همواره دغدغه انديشمندان جوامع بوده است، و امروزه نيز اخلاق سياسي و سياست اخلاقي از مهم ترين مباحث مورد علاقه متفكران جهاني در حوزه فلسفه سياسي و فلسفه اخلاق مي باشد. در اين مقاله پس از نگاهي اجمالي به آراء صاحبان مكاتب مختلف پيرامون نسبت ميان اخلاق و سياست، و با مقايسه نظرات ماركس، ماكياولي، امام علي بن ابيطالب و با استناد به قرآن نشان داده ايم كه اساس روش زمامداري مورد سفارش نيكولو ماكياولي، كه در عمل مورد قبول تمامي حاكمان بشري است، همانا جواز استفاده از هر چيزي براي وصول به هدف است، كه از آن تعبير ميشود «هدف وسيله را توجيه مي كند». در حالي كه امام علي بن ابي طالب، داماد و نزديكترين يار پيامبر اسلام، و جانشين منتخب ايشان، به صراحت چنين نظري را رد مي كند، و آنگاه به آراء فقهاء شيعه در اين زمينه مراجعه و به ريشه يابي قاعده اهم و مهم و مرجحات باب تزاحم پرداخته، نشان داده ايم قرآن كريم و روايات اهلبيت تنها در مورد خاص «حفظ يا نجات جان انسانها» اجازه استفاده از امور ممنوعه را مي دهد، و تعميم آن به تمامي موارد اهم و مهم روا نمي باشد.