واكنش رفتاري شهروندان به آسيب شناسي اجتماعي در مواجه با بحرانهاي طبيعي و پهنه بندي شهر

زمانيكه شرايط آسيب پذيري شكل مي گيرد سوانحي مانند زلزله و سيل تبديل به بحران هاي عظيم مي گردند. امروزه اين بحران هاي طبيعي از جمله مسائل و مشكلاتي هستند كه پيش روي جوامع شهري قرار مي گيرند و مي توانند زندگي روزمره را از ابعاد مختلف اقتصادي، اجتماعي و محيطي دچار بحران كنند. اين پژوهش نيز به دنبال تبيين عوامل اجتماعي است كه شرايط آسيب پذيري را فراهم مي كنند. بر اين مبنا از لحاظ ماهيت جز تحقيقات توصيفي- تحليلي و به لحاظ هدف از نوع توسعه اي- كاربردي است. جامعه آماري آن منطقه 6 شهرداري تهران مي باشد كه بر مبناي قدمت و مركزيت به عنوان نمونه انتخاب شده است. داده ها به دو صورت ميداني و كتابخانه اي با ابزارهايي چون پرسشنامه ديمتل و تحليل شبكه، كتب، مقالات و نقشه هاي گوناگون، جمع آوري و با استفاده از نرم افزارهايEXCEL، MATLAB ، IDRISI وARC GIS 10.1، مورد تحليل واقع شده اند. نتايج بيانگر آن است كه؛ بيشترين ميزان آسيب پذيري مربوط به مركز، جنوب و به ويژه جنوب شرقي محدوده است كه جزو بافت هاي مسئله دار با عمر و قدمت بالا هستند، و همچنين بيشترين تراكم ساختمان، جمعيت و بعد خانوار را نيز دارا مي باشند. وجود چنين عواملي در نحوه دسترسي مناطق مسكوني به مراكز آتش نشاني، درماني و فضاهاي باز در حين و بعد از وقوع بحران هاي طبيعي، اثر بسزايي دارد.