بررسي عيني‌گرايي و نسبي‌گرايي در هرمنوتيك نصرحامد ابوزيد و تأثير آن بر بعضي برداشت‌هاي تفسيري وي از قرآن

نصر حامد ابوزيد دگرانديش مصري كه افكارش در مكتب تفسير ادبي امين الخولي شكل گرفت، سهم وافري براي هرمنوتيك در فهم متن قائل بود. هرمنوتيك دانشي است كه نظريه‌هاي مربوط به فهم را مورد بررسي قرار مي‌دهد و داراي دو رويكرد اساسي عيني‌گرا و نسبي‌گراست. ابوزيد كه در نظريات مكاتب مختلف هرمنوتيك تأمل نموده، كوشيده است تا از ميان آن‌ها، به هرمنوتيكي متمايز دست يابد و روش برداشت از قرآن را بر مبناي آن استوار سازد. با مطالعه‌ي ديدگاه‌هاي ابوزيد درمي‌يابيم روش مورد نظر او بيشتر متأثر از هرمنوتيك نسبي‌گراي گادامر است؛ لكن خود مدعي است از هرمنوتيك عيني‌گراي اريك هرش بهره‌مند گرديده است و اين‌ گونه، راهي معتدل ميان نسبي‌گرايي و عيني‌گرايي برگزيده است. اين مقاله ضمن اشاره به مباني هرمنوتيك ابوزيد به تبيين عيني‌گرايي و نسبي‌گرايي هرمنوتيك او مي‌پردازد و ضمن بيان مصاديقي از برداشت‌هاي تفسيري‌اش، چيرگي نسبي‌گرايي در هرمنوتيك او را آشكار مي‌سازد. اين نسبي‌گرايي از سويي مفسر و مخاطب متن قرآن را از مراد الاهي دور نگاه مي‌دارد و از سوي ديگر، باب تأويل‌هاي ناروا و بدعت را بيش از پيش مي‌گشايد. بنابراين هدف اين مقاله تبيين نوع رويكرد هرمنوتيك ابوزيد و تأثير اين رويكرد در برداشت‌هاي تفسيري وي و نيز ريشه‌هاي انديشه‌ي تفسيري اوست.

فاقد چكيده مي باشد