بررسي تأثير رضايت از كنترل بيماري و رفتارهاي مراقبتي بر كيفيت زندگي افراد مبتلا به ديابت نوع 2

The effect of factors satisfaction of disease control and self-care behavior on quality of life of patients with Diabetes Mellitus type 2

زمينه و هدف: بيماري ديابت شايع ‌ترين بيماري غدد درون‌ ريز است. مزمن بودن اين بيماري و عوارض آن باعث تحميل بار مادي زياد بر بيمار و كاهش كيفيت زندگي در آنان مي شود. اين مطالعه با هدف بررسي تأثير رضايت از كنترل بيماري و رفتارهاي خود مراقبتي بر كيفيت زندگي افراد ديابتي نوع 2 انجام ‌شده است. روش بررسي: اين مطالعه يك مطالعه توصيفي- تحليلي است كه بر روي 110 نفر بيمار مبتلا به بيماري ديابت نوع 2 در شهرستان بيجار و با نمونه‌ گيري آسان انجام شد. داده‌ ها از طريق پرسشنامه كيفيت زندگي بيماران ديابتي (DQOL) جمع آوري شد. كليه داده‌ ها با استفاده از نرم ‌افزار SPSS و با آزمون هاي آماري توصيفي و آزمون‌ هاي كاي اسكوئر، دقيق فيشر، آناليز واريانس يك ‌طرفه و تي مستقل مورد تجزيه ‌و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: 54 نفر از بيماران مرد (49/09%) و 56 نفر از آن ها زن (59/91%) بودند. ميانگين نمره كيفيت زندگي در اين بيماران (5/6±47/2) بود. بين كيفيت زندگي و سن، تحصيلات (0/001=P) و شغل (0/007=P) ارتباط معني داري وجود داشت. بين جنس با كيفيت زندگي ارتباط آماري معني داري وجود نداشت (0/078=P). ارتباط آماري معني ‌داري بين رفتارهاي خود‌ مراقبتي با شغل (0/030=P) و تحصيلات (0/008=P) وجود دارد. بين رضايت بيمار از كنترل بيماري با كيفيت زندگي، تحصيلات و شغل ارتباط معني ‌داري وجود داشت (0/001=P). نتيجه‌ گيري: با توجه به كيفيت زندگي متوسط بيماران ديابتي و كاهش كيفيت زندگي با افزايش سن و افزايش تعداد سالمندان جامعه، پيشنهاد مي شود، مداخلاتي جهت افزايش رضايت بيماران ديابتي از كنترل بيماري و خود مراقبتي، در برنامه ‌ريزي طرح ارتقاء سلامت وزارت بهداشت مد نظر قرار گيرد.

Background and aims: Diabetes Mellitus is the most common diseases of endocrine glands. Chronic duration and complications imposes financial burden on patients and diminishes quality of life among diabetics. So, this study with the aim of the effect of satisfaction of disease control and self-care behavior on quality of life of patients with type 2 diabetes was conducted. Method: This is a descriptive- analytic study which was conducted on 110 patients with type 2 diabetes based on convenience sampling in Bijar town. Data were gathered with the diabetics’ quality of life (DQOL). All data were analyzed using SPSS with descriptive statistics and Chi-square test, Fisher exact, ANOVA and t-test. Results: In this study, 54 patients (49.9%) were men and 56 (50.9%) were women. The mean of quality of life was moderate (47.2±5.6). There were significant correlations between quality of life with age, education level (P=0.001) and job (P=0.007). Between sex and quality of life no correlation was observed (P=0.078). The results showed a significant correlation between self-care behavior with job (P=0.03) and education level (P=0.008). There were significant correlations between consent of disease control with quality of life, education level, occupation and age (P=0.001). Conclussion: Due to the quality of life of the diabetic patients was in moderate level and diminished with increasing of age, and also because of the increasing number of elderly community, it can be considered careful planning in health promotion in the Ministry of Health, to deal with diabetic patients.