اثربخشي مدل خودتنظيمي هيجاني بر بهبود كيفيت زندگي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس

The Effectiveness of Emotional Self-Regulatory Model on Improving the Quality of Life in Multiple Sclerosis Patients

زمينه و هدف: با توجه به شيوع مشكلات روان‌شناختي در بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس، برخي از گزارش‌‌ها اثربخشي مدل خودتنظيمي هيجاني را مقدم بر درمان‌هاي مرسوم قبلي دانسته‌اند. بر ‌اين اساس اين پژوهش با هدف تعيين اثربخشي مدل خودتنظيمي هيجاني بر بهبود كيفيت زندگي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس انجام شد.‌ روش كار: اين پژوهش به‌صورت نيمه تجربي بود كه در آن از طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل استفاده شد. جامعه پژوهش شامل بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس شهر تبريز در سال 1397 بودند. ابتدا از 220 بيمار، آزمون كيفيت زندگي به‌ عمل آمد و از بين آنها تعداد 40 نفر كه طبق معيار نقطه برش در سطح نامطلوبي قرار داشتند، انتخاب شدند و به‌صورت تصادفي در دو گروه 20 نفري آزمون و كنترل قرار گرفتند. مداخله مبتني بر آموزش خودتنظيمي هيجاني طي 12 جلسه نود دقيقه‌اي، هر هفته يك جلسه اجرا شد. ده روز و سه ماه پس از اتمام جلسات، مجدداً آزمون كيفيت زندگي روي دو گروه اجرا گرديد. داده‌‌ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس اندازه گيري مكرر مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: تحليل داده‌‌ها نشان داد كه بين ميانگين نمره‌هاي پس‌آزمون گروه هاي آزمون و كنترل تفاوت معني‌داري وجود داشت (0/01

Background & objectives: Considering the prevalence of psychological problems in patients with multiple sclerosis (MS), some reports have recognized the effectiveness of emotional self-regulation model prior to conventional therapies in these patients. The aim of this study was to investigate the effectiveness of emotional self-regulation model to improve the components of life quality in MS patients. Methods: This study was a semi-experimental with pre- and post-test, and control group. The quality of life test was performed on 220 MS patients in Tabriz, 2018.40 patients who had unsatisfactory scores were selected and divided randomly into experiment and control groups. The intervention was conducted in the form of emotional self-regulation training in twelve 90 min sessions per week. Quality of life test was performed again in each group 10 days and three months after the end of the intervention. Data were analyzed using covariance analysis. Results: Analyzed data showed that there was a significant difference between the mean scores of post-test in the experiment and control groups (p<0.01), indicating that emotional self-regulation training improves the components of quality of life in the experimental group. Also, the emotional self-regulation model had a lasting effect on the quality of life of MS patients after a three-month follow-up. Conclusion: Taking into consideration the positive psychiatric effects of emotional selfregulation it is recommended to conduct such training programs for MS patients to improve their mental health.