بررسي و تحليل استعاره‌هاي شناختي نهج‌البلاغه در حوزه دنيا و آخرت

استعاره‌ شناختي از شيوه‌هاي زباني براي بيان مفهومي خاص به واسطه مفاهيم ديگر است. غالباً مفاهيم انتزاعي ازجمله مواردي هستند كه براي شناخت و معرفي مفهوم خاصي، نياز به تشبيهات، كنايه‌ها، استعاره و مجاز هست تا با به كار‌گيري مفاهيم عيني، معناي موردنظر به ذهن نزديك‌تر و فهم آن ملموس‌تر شود. با واكاوي استعاره‌هاي مفهومي مربوط به دنيا و آخرت مي‌توان بدين نتيجه رسيد كه مفاهيمِ عقلي مانند زندگي‌ دنيوي، آخرت، مرگ، اعمال‌نيك، انسان و كارِ بد از طريق نگاشت آنها با حوزه‌هاي ملموسي چون گذرگاه، مقصدِ نهايي، كوچ، توشه، مسافر، موانع سفر مفهوم‌سازي شده‌اند. نهج البلاغه به‌عنوان مهم‌ترين منبع سخنان اميرمؤمنان عليه السلام سرشار از استعاره‌هاي شناختي است. اين نوشتار بر آن است تا با استفاده از روش تحليلي ـ توصيفي به بررسي استعاره‌هاي شناختي سخنان اميرمؤمنان عليه السلام درباره‌ دنيا و آخرت بپردازد و حوزه‌هاي مفهومي سفر را براي سخن گفتن درباره‌ دنيا و آخرت به‌عنوان مفهوم مقصد مورد تحليل قرار دهد. امام علي عليه السلام با استفاده از مفاهيم مربوط به حوزه مفهومي سفر، با استفاده از استعاره به معرفي دنيا و آخرت پرداخته و انسان را از فريفته شدن به دنيا برحذر داشته و به روي آوردن به آخرت ترغيب نموده است.

فاقد چكيده مي باشد