بررسي جامعه شناختي عبارات خطاب در فارسي گفتاري محاوره اي

A Sociological Study of Address Terms in Spoken Colloquial Persian

شناخت اين كه افراد چگونه باب گفت وگو را باز مي كنند يا چگونه همديگر را خطاب مي كنند موضوع ي مهم در مطالعات جوامع به منظور ايجاد روابط اجتماعي بين افراد است. در اين پژوهش رفتار خطاب در گونة گفتاري فارسي بررسي مي شود. در اين مطالعه، تحليل داده هاي جمع آوري شده از 43 گويشور فارسي نشان داد كه ده نوع اصطلاح خطاب در مكالمات روزمره استفاده مي شود: اسامي شخصي، عناوين (القاب)، اسامي مذهبي، اصطلاحات شغلي، اصطلاحات روابط خويشاوندي، اصطلاحات احترام آمي ز و رسمي، اصطلاحات صميمانه و خودماني، ضماير شخصي، عبارات توصيفي و اصطلاحات صفر. هم چنين استعاره ها و تابوها نيز در داده ها بررسي و تحليل مي شوند. تحليل آماري اصطلاحات خطاب نشان مي دهند كه اصطلاحات صميمانه و خودماني را افراد مذكر بيشتر به كار مي برند و اصطلاحات روابط خويشاوندي با افزايش سن گويشوران كمتر مورد استفاده قرار مي گيرد

To know how people open conversation and how they address each other is an important topic in studying language community to establish social relation among people. This article investigates addressing behavior in spoken variety of colloquial Persian. In this research, the analysis of the data from 43 Persian speakers show that 10 types of address terms are used in everyday conversations, namely, personal names, titles , religious terms, occupational terms, relative terms, honorifics and formal terms, intimate terms, personal pronouns, descriptive terms and zero ones. Also metaphors and taboos are investigated. Statistical analysis of address terms show that male speakers use intimate terms more than female ones and usage of relative terms decreases with the increase in the age of speakers.