بررسي سلسله مراتب نشانداري در صرف اسم و ضمير در زبان هاي ايراني نو شمال غربي

The study of markedness hierarchies in nominal and pronominal morphology of modern north-western Iranian languages

در اين مقاله قصد داريم به بررسي نشانداري در صرف اسم و ضمير در زبان هاي ايراني نو شمال غربي از منظري درزماني بر اساس اصل كاستن صورت ها بپردازيم. طبق اين اصل، صورت هاي نشاندار پايين ترين مرتبه و صورت هاي بي نشان بالاترين مرتبه را در سلسله مراتب كاربردبنياد دارند. ترتيب مقولات در سلسله مراتب كاربردبنياد بر اساس بسامد وقوع آن ها در زبان ها است و دليل اين بسامدهاي گوناگون را مي توان به مسائل ارتباطي، پيچيدگي و وقوع نابرابر عناصر زباني در محيط اجتماعي نسبت داد. هم چنين نشان داده ايم تغييرات نشانداري ، در سلسله مراتب شمار و جنس در صرف اسم و ضمير زبان هاي مورد مطالعه، طبق اصل كاستن صورت ها و پيش بيني هاي آن است و در سلسله مراتب حالت استثنائاتي وجود دارد كه مطابق پي شبيني هاي اين اصل نيست.

This paper aims to investigate markedness in nominal and pronominal morphology of modern north-western Iranian languages from a diachronic perspective based on Hawkinʼs (2004) minimized forms principle. Based on this principle marked forms ocuupy the lowest and unmarked forms the highest position in performance-based hierarchies. Forms are ranked based on their frecuency in performance-based hierarchies. The reason that there exist these different frecuensies can be attributed to communicative reasons, complixity and different occurances of linguistic units in outside world. In this paper, we have shown that markedness changes in number and gender hierarchies are in line with minimized forms principle and its predictions in the investigated languages, but there are some exceptions in case hierarchy, which is not in line minimized forms predictions.