بررسي برخي شباهت هاي فرازباني از ديدگاه ابن خلدون و چامسكي

A Comparison of Some Meta-Linguistic Similarities Between Ibn Khaldoun's and Chomsky’s Views

زبان بشر پديده اي است چندان پيچيده كه بررسي ماهيت واقعي آن مورد مطالعة متفكران در قرون مختلف بوده است . از جملة اين متفكران ، عبدالرحمن بن خلدون، دانشمند توانمند مسلمان ، است كه در مقدمة مشهورش ، در قالب را مطرح « ملكة زباني » تفكرات جامعه شناختي خويش ، نظريه اي با عنوان مي نمايد. وي بر اين باور است كه كودك از توانايي فطري براي فراگيري زبان برخوردار است و اين توانايي را كيفيت هايي تدريجي مي داند كه يك باره پديد نمي آيد. از سوي ديگر، نوام چامسكي، زبان شناس معاصر امريكايي، در پي ابن خلدون به نظريه پردازي پيرامون توانش زباني پرداخته است. او نيز اين قابليت را بخشي ذاتي از ذهن انسان برشمرده و براي ذهن بشر مجموعه اي از اصول و شاخص هاي دستور زباني را قائل مي شود. نتايج حاصل از اين پژوهش تطبيقي ، علاوه بر تبيين تفاوت ها و شباهت ها، بيانگر اين مطلب است كه انديشة توانش زباني را نخستين بار قرن ها پيش ابن خلدون مطرح كرده و بايد او را بنيان گذار اين نظريه دانست

Human language is a very complicated system that has been studied by scholars in different centuries; among whom was, "Abdul-Rahman Ibn Khaldoun", the great Muslim scholar, that discussed language faculty in his study of society and named it "Al-Malakat Al-Lughawiyah" (The Queen of Words), in his famous book "Al- Muqaddimah" (The Introduction) where he argued that, a child has an innate ability for language learning to him, this is a gradual quality that does not come about all at once. In the same vein, "Chomsky", the contemporary American linguist, explored linguistic competence following “Ibn Khaldoun”. He, too, believed that, language faculty is innate, and that the mind sets parameters for universal principles. Results of this comparative study of the two scholars, highlighted differences and similarities between the two, and revealed that Chomsky’s language faculty was first introduced by "Ibn Khaldoun"; whom should, therefore, be accredited as the founder of this view based on the results.