شعر منظوم و نثر شاعرانه در زبان‌هاي هندو اروپايي

Verse Poetry and Poetic Prose in Indo-European Languages

زبان­ شناسي تطبيقي براي شناخت زبان‌ها دو روش مشخص دارد: روش رده ­شناختي و روش تكويني. هدف روش نخست تثبيت ويژگي‌هاي همگاني زبان‌ها و هدف روش تكويني، تدوين تاريخ زبان‌هاست. زبان­ شناس تطبيقي براي هر زباني يك اصل مسلم و يك فرض دارد. اصل مسلم نزد ايشان مشابهت ­هاي بسيار زبان‌هاست كه نمي­ توان آنها را حمل بر اتفاق يا وام­ گيري كرد. فرض آنان بر اين است كه اين زبان‌ها از يك اصل مشتركي منشأ گرفته‌اند و اختلافات كنوني ميان آنها نتيجۀ تحولي است كه زبان‌هاي هر گروه، پس از جدايي از نياي اصلي، پذيرفته‌اند. بررسي زبان­ ها از طريق روش تطبيقي، بازسازي ويژگي­ هاي بنيادي دستور و واژگان زبان فرضي را ممكن مي­ سازد، كه اين خود آغازي براي توصيف تاريخي زبان­ هاي وابسته است. بر اساس مطالعات زبان­شناسي تطبيقي، زبان داراي دو بعد است، يكي توصيفي، يعني بعد زباني و ديگري هنري و شعري. بعد زباني به دنبال عاملي است كه يك پيام زباني را به يك اثر هنري تبديل مي ­كند. مقايسۀ الگوهاي شاخص در زبان­ هاي هندواروپايي امكان باسازي زبان­ ها را تا رسيدن به زبان مشترك اصلي، نيز شناخت ويژگي‌هاي شعر منظوم و نثر شاعرانه را فراهم مي ­سازد. بر اساس اين مقايسه مي­ توان دريافت كه در جوامع سنتي هندواروپايي، زبان شاعرانه در صلاحيت متخصصاني بوده است كه انگيزۀ شاعري داشته، امّا جز سرودن شعر، وظايف ديگري از نوع موبدي، پيشگويي و مداحي را نيز عهده‌دار بده اند. اصطلاحات بازمانده در برخي از شاخه ­هاي زباني اين خانواده، هم در بُعد واژه­ ها و هم در چهارچوب وظايف و خويش كاري­ هاي شاعران، در شرق و غرب يكسان است و از خلال اين مشتركات مي ­توان هم از پايگاه اجتماعي شاعر آگاه شد و هم اصطلاحات مربوط به شعر را در شاخه­ هاي زباني خانوادۀ هندواروپايي باز شناخت. در گفتار پيش رو كوشش شده است با تأكيد بر شاخۀ هندوايراني زبان­ها، زبان شعري و شكل آغازين آن بر اساس داده ­هاي موجود باسازي و توصيف شود.

Comparative Linguistics has two distinct approaches towards the study of languages; Typology and Generic. The aim of the former is to detect the universals, while the latter attempts to compile the history of languages. Comparative linguist assumes one certain principle for all languages, which is the existence of similarities among them. These similarities are by no means accidental or borrowed. Thus it is assumed that these resemblances are indicators of a common source and the existing differences are the results of their development from a common original language. The comparative method enables us to reconstruct the principle features of the grammar and lexicon of the proto-language, which is a starting point to the historical description of the related languages. According to comparative linguistics, languages possess two dimensions; descriptive or linguistic and artistic-poetic. The linguistic dimension searches for a factor to transform a linguistic message to a work of art. The comparison of the significant models in Indo-European languages makes it possible to reconstruct the languages to reach that common origin, and to define the verse poetry and the poetical prose, as a consistent tradition for communication among Indo-Europeans. Based on this comparison, it can be concluded that in traditional Indo-European societies, poetic language was the area of expertise of those who had poetic motivation, but in addition to the compose of poetry, had other duties such as priesthood, foretelling and eulogizing. The surviving terminologies in the branches of this language family, both in vocabulary and in the poets'' functional frame, are identical in west and east. Therefore, through these similarities not only can the social status of the poet be seen, but also the poetical terminology of the Indo-European family branches can be identified. The following study attempts to reconstruct and describe the poetic language and its initial form according to the existing data, with an emphasis on the Indo-Iranian branch of the languages.