بررسي و نقد ادله روايي بحراني بر كفر فقهي مخالف

An Investigation Into Bahrani's Arguments on the Jurisprudential Blasphemy of Dissident

پديده تكفير را ابتدا گروهي تندرو به نام خوارج ايجاد كردند كه آثار مخربي در جامعه بر جاي نهاد. بعدها و در طول تاريخ، پيروان افراطي هر كدام از فريقين، يكديگر را به كفر متهم كردند. در اين ميان يوسف بحراني (متوفاي 1186 ه.ق.) نيز به كفر فقهي مخالف اعتقاد دارد. وي براي اثبات مدعاي خويش به ادله متعددي تمسك كرده است. يكي از اين ادله، تأكيد بر رواياتي است كه بر اساس نظر وي بر كفر فقهي مخالف دلالت دارد. در اين پژوهش كوشيده‌ايم با مطالعات كتاب‌خانه‌اي و با روش توصيفي- تحليلي، روايات مد نظر بحراني را مطرح كنيم و به آنها پاسخ مستدل دهيم. با بررسي‌هاي به عمل آمده به نظر مي‌رسد هيچ كدام از رواياتي كه بحراني به آن استناد كرده است، دلالت بر كفر فقهي يا نجاست مخالف نمي‌كند؛ و هرچند برخي از علما با تحليل اين روايات، كفر كلامي مخالف را استنباط كرده‌اند، بيشترِ ايشان طهارت مخالف را برداشت مي‌كنند.

Excommunication was first practiced by a radical group called Kharijtes which remarkably harmed society. Later on and throughout the history radical followers of either of Shiites and Sunnis accused each other of blasphemy. Among these people Yusef Bahrani (Deceased. 1186 A.H) also believes in jurisprudential blasphemy of dissident. He uses various arguments to prove his claim. One of the arguments is the emphasis on the narrations as he thinks denote jurisprudential blasphemy of dissident. Using library studies and descriptive-analytical method, this research has tried to raise the narrations that Bahrani has discussed and provide valid response against them. This study shows that none of narrations that Bahrani has referred to; do not denote jurisprudential blasphemy or impurity of dissident. Although some scholars analyzed these narrations and inferred the theological blasphemy of dissident, most of them deduce the purity of adversary.