بررسي و نقد رويكرد پديدارشناسي ديني هانري كربن

پديدارشناسي كربن، بر دو ستون اسلام ايراني و تأويل استوار شده است، اساساً ماهيتي ديني دارد و شناخت پديدارشناسانه از امور و چيزها در منشور پديدارشناسي كربن، به معناي سنجش نسبت ميان آن‌ها و امر قدسي است. با اين اوصاف بايد در انتساب كربن به سنت پديدارشناسي و پديدارشناس‌ خواندن كربن جانب احتياط را رعايت كرد؛ پديدارشناسي مدنظر كربن اساساً صبغه‌اي ديني دارد و كربن به دنبال طرح چهارچوبي است كه پروژه‌ي دين‌شناسانه‌اش در آن جاي بگيرد؛ او در اين مسير آنچه را فراخور كار خود مي‌يابد، به‌كار مي‌بندد: چه پديدارشناسي هيدگر و چه عرفان ابن‌عربي يا فلسفه سهروردي. اين پديدارشناسي راستين يا تأويل، چيزي نيست كه مشابهي در مكاتب غربي داشته باشد؛ لذا اگر سخن از پديدارشناسي هم در ميان است، مراد، نوعي خاص از پديدارشناسي است كه اگر حتي بپذيريم در روش متأثر از هوسرل يا هيدگر است، در جهان‌بيني نمي‌تواند با آن‌ها هم‌داستان باشد و چنين نيز نيست. پديدارشناسي كربن يا تأويل، با فراهم‌ساختن امكان به اول بردن چيزها، نسبت آن‌ها را با امر قدسي روشن مي‌كند؛ چيزي كه منجر به آشكارشدن ساختارهاي مشترك اديان مي‌شود و به مبنايي براي «دين‌شناسي تطبيقي» و «تقريب اديان» تبديل مي‌شود. نوشتار حاضر پس از مقدمه، با بخشي پيرامون «پديدارشناسي كربن» ادامه مي‌يابد و پس از طرح‌هايي پيرامون «اسلام ايراني» و «تأويل»، با بخشي با عنوان «پديدارشناسي ديني كربن: از اسلام ايراني تا تأويل» خاتمه مي‌يابد.

فاقد چكيده مي باشد