برنامه ريزي گردشگري مشاركتي در يك مقصد در حال توسعه (تجربه اندونزي)

Cooperative Tourism Planning in a Developing Destination

اين مقاله يك مدل استاندارد از برنامه ريزي گردشگري را ارائه مي دهد كه همكاري و مشاركت ميان آژانس هاي دولتي، سطوح اداري مختلف دولت، قدرت هاي سياسي هم سطح، و بخش هاي خصوصي و دولتي، را مي طلبد. اصول اين برنامه ريزي مشاركتي در يوگياكارتاي اندونزي كه در آن پيش از اين برنامه ريزي صورت نگرفته است، مورد بررسي قرار گرفته است. عوامل اجتماعي - سياسي مهمترين دليل براي فقدان برنامه ريزي گردشگري مشاركتي در ناحيه مورد مطالعه بوده است و اين باور وجود دارد كه مكان هاي ديگري كه داراي شرايط انساني مشابه با ناحيه ي ذكر شده است نيز اصول برنامه ريزي گردشگري مشاركتي مورد استفاده قرار نمي گيرد.

This paper presents a normative model of tourism planning which requires cooperation between government agencies, between various administrative levels of government, between same-level autonomous polities, and between the public and private sectors. These cooperative planning principles are examined in the context of Y ogyakarta, Indonesia, where it was found that they are not a part of the planning practices already in place. Sociopolitical factors are considered the most important reasons for the lack of cooperative tourism planning in the study area and it is believed that other developing destinations with similar human environmental conditions would also be lacking in the use of cooperative planning principles.