مرکز منطقه ای اطلاع رساني علوم و فناوري - زيبايي شناسي در عرفان زرتشتي و مشتركات آن با عرفان مولانا جلال الّدين محمّد بلخي

چكيده فارسي :

سابقه زيبايي شناسي را بايد در ميان اقوام كهن وباستاني جستجو كرد نخستين گامها را در اين مسير تمدن هاي ايران، هند،و يوناني برداشته اند و دستاوردهاي خوبي را از خود به يادگار گذاشته اند. مكتب زيبايي پرستي در عرفان ايراني و اسلامي با استفاده از دستاوردهاي حكمت يوناني و اشراق شرقي وبه ويژه با بهره گيري از حكمت ايران باستان در قرون نخسين اسلامي شكل گرفته وبا استفاده از تعاليم قرآني به مكتب بزرگي در عرفان اسلامي تبديل شده است. البته بزرگان آن همگي ايراني بوده و شيخ شهاب الدين سهروردي نيز در مركز چنين جرياني قرار دارد. سهروردي نخستين شخصيتي است كه به طور جامع به عرفان زرتشتي رسيده و اركان آن را دريافته و در آثار خود آورده است. بسياري از بزرگان و حكيمان ايراني و اسلامي نيز به اين حقيقت اعتراف كرده اند و سرچشمه عرفان و تصوف را در ايران باستان يافته اند. د ر اين مقاله كوشش گرديده تا مقدماتي دربارة زيبايي شناسي درعرفان زرتشتي و مشتركات آن با عرفان مولانا ارائه گردد تا زمينه براي تحقيقات مفصل تر فراهم آيد