واكاوي ريشه‌هاي تداوم در سياست خارجي فدراسيون روسيه در دورۀ پوتين

شناخت شكل تعامل روسيه با نظام بين‌الملل و چگونگي روابط اين كشور با مناطق پيراموني اهميت زيادي دارد. تداوم يا شباهت در الگوهاي سياست خارجي و پندارها از جايگاه روسيه در نظام بين‌الملل و تهديدها و فرصت‌هاي پيش روي آن، حاكي از وجود عوامل عميقي است كه اگر چه در طول زمان دچار تغيير و دگرگوني شده‌اند؛ اما محو نشده‌اند و فرسايش نيافته‌اند. مقام‌هاي روسيه در زمينۀ سياست‌گذاري خارجي لوحي سفيد را به ارث نبرده‌اند و بسيار در تأثير عوامل عيني و ذهني پيش‌روي پيشينيان خود هستند. شايد به‌نظر برسد كه اصول راهنماي سياست خارجي روسيه به‌نحوي عميق در فرهنگ سياسي كشور گنجانده شده باشند. با وجود انعطاف‌پذيري تاكتيكي به‌منظور فائق‌آمدن بر عقب‌ماندگي و دشواري‌هاي اقتصادي كه به‌نوعي به سنتي تاريخي تبديل شده است، روس‌ها هرگز از دعاوي خود دربارۀ نقش‌آفريني به‌عنوان قدرتي بزرگ عقب‌نشيني نكرده‌اند. در اين نوشتار با استفاده از روش توصيفي تحليلي تلاش كرده‌ايم به اين پرسش پاسخ دهيم كه «چگونه مي‌توان تداوم در گفتار و عمل سياست خارجي روسيه را از سال 2004 تاكنون با وجود فرازونشيب‌هاي داخلي و بين‌المللي توضيح داد؟» در پاسخ به اين پرسش چنين فرض كرده‌ايم: «سياست خارجي روسيه، متأثر از ريشه‌هاي معنايي عميقي است كه در طول قرن‌ها در نتيجۀ تأثيرگذاري عوامل طبيعي جغرافيايي و تحولات تاريخي و فكري پديد آمده‌اند و بر ماهيت و هويت دولت روس اثر گذاشته و تداوم و استمرار را در سياست خارجي روسي رقم زده‌اند.»