بررسي نابرابري‌هاي توسعه در استان‌هاي كشور در راستاي تحقق توسعه پايدار

وجود نابرابري و ابعاد مختلف آن از نشانه‌هاي مهم توسعه‌نيافتگي است زيرا درحقيقت كشورهايي كه امروزه به‌عنوان كشورهاي توسعه‌يافته شناخته مي‌شوند ضمن اينكه از شاخص‌هاي اقتصادي و اجتماعي بالايي برخوردارند، توزيع درآمدها و امكانات نيز در جوامع نسبتاً عادلانه است. پژوهش حاضر با هدف سطح‌بندي 31 استان كشور با توجه به 93 شاخص توسعه است. نوع تحقيق كاربردي و روش آن تحليلي ـ مقايسه‌اي است. براي تجزيه و تحليل شاخص‌هاي مورد مطالعه از روش ويكور استفاده شده است. يافته‌ها در بخش شاخص‌هاي بهداشت نشان مي‌دهد استان‌ تهران با كمترين ميزان ويكور (Qi=0) در جايگاه نخست و استان زنجان با بيشترين امتياز (Qi=1) در جايگاه آخر قرار گرفته‌اند. بدين‌ترتيب در گروه زيربنايي استان خراسان شمالي با امتياز (Qi=0.048) و كهگيلويه و بويراحمد (Qi=0.997)؛ در شاخص فرهنگي خراسان رضوي با امتياز (Qi=0) و كهگيلويه و بوير احمد (Qi=1)؛ در شاخص‌هاي كالبدي استان البرز با امتياز (Qi=0) و ايلام (Qi=1)؛ در بخش اجتماعي استان البرز با امتياز (Qi=0) و استان مرزي ايلام (997/Qi=0)؛ در بخش اقتصاد استان تهران با امتياز (Qi=0) و گيلان (00017/Qi=0)؛ در بخش مهاجرت استان البرز با امتياز (Qi=0) و سمنان (Qi=1)؛ درنهايت در بخش آموزش استان چهارمحال و بختياري با امتياز (Qi=0) و استان فارس (Qi=1) به‌ترتيب در جايگاه‌هاي اول و آخر قرار گرفته‌اند. بنابراين جهت بهبود وضعيت استان‌ها و حفظ تعادل آنها پيشنهادهايي ارائه شده است.