مقايسه جهت‌گيري‌هاي كارآفريني اجتماعي و خيريه‌اي بر جنبه‌هاي مختلف فقر در نهادهاي حمايتي شهر مشهد

پژوهش حاضر به‌منظور مقايسه تأثير جهت‌گيري كارآفريني اجتماعي با جهت‌گيري خيريه‌اي بر جنبه‌هاي مختلف فقر شامل فقر درآمدي، طرد اجتماعي، فقر قابليتي، آسيب‌پذيري و فقر بين‌نسلي انجام شده است. در اين پژوهش خدمات‌گيرندگان مؤسسه‌هاي كارآفرين اجتماعي با مددجويان مؤسسه‌هاي خيريه مقايسه شدند. داده‌ها از طريق پرسشنامه‌اي كه حاوي 91 سؤال بود، گردآوري شد. براي سنجش ابعاد مختلف فقر از «پرسشنامه استانداردهاي زندگي» استفاده شد. آلفاي كرونباخ همه خرده مقياس‌هاي پرسشنامه بالاي 0.7 بود. پرسشنامه‌ها به 143 نفر از خدمات‌گيرندگان هفت مؤسسه با جهت‌گيري كارآفريني اجتماعي و 156 نفر از خدمات‌گيرندگان هشت مؤسسه با جهت‌گيري خيريه در شهرستان مشهد داده شد. يافته‌ها نشان مي‌دهد خدمات‌گيرندگان مؤسسه‌هاي كارآفريني اجتماعي در مقايسه با خدمات‌گيرندگان مؤسسه‌هاي خيريه، در ابعاد مختلف فقر (ضروريات زندگي، سلامت‌محور، مسكن‌محور، مطلق، نسبي، بين‌‌نسلي، آسيب‌پذيري و طرد اجتماعي) به طور معنا‌داري وضعيت بهتري داشتند. كارآفريني اجتماعي فقر بين‌نسلي را كاهش مي‌دهد و چرخه فقر را قطع مي‌كند. نتايج حاكي از آن است كه اشتغال صرف‌نظر از جنبه اقتصادي (افزايش رفاه فرد يا درآمد خانوار)، از لحاظ اجتماعي نيز دايره شمول فرد را گسترش مي‌دهد و از خطر انزوا و طرد اجتماعي وي مي‌كاهد.