تبيين پايداري اجتماعي - اقتصادي درشهرهاي كوچك با رويكرد توسعه پايدار (نمونه: شهرهاي كوچك شمال ايران)

امروزه با توجه به ويژگي هاي شهرنشيني و لزوم پايداري توسعه، تحليل پايداري شهرها در كشور براي نيل به توسعه پايدار امري كليدي است. با توجه به فقدان مطالعه اي مناسب از ميزان پايداري در شهرهاي كوچك منطقه شمال كشور، اين پژوهش با طرح اين مسئله شكل گرفته كه ميزان پايداري اجتماعي - اقتصادي اين شهرها در منطقه شمال تا چه سطحي است. براي ارزيابي ميزان پايداري از روش مدل بارومتر پايداري و رادار پايداري استفاده شد. جامعه آماري اين تحقيق شامل شهرهاي كوچك استان هاي گيلان، مازندران و گلستان مي شود كه جمعيتي بين 10 تا 50 هزار نفر دارند. ازاين رو خانوارهاي شهري به روش «تصادفي سيستماتيك» و 12 شهر به روش «تصادفي خوشه اي» انتخاب شده است. نتايج حاصله بيانگر اختلاف و فاصله زياد شاخص هاي پايداري اجتماعي-اقتصادي شهرهاي كوچك شمال كشور با سطح استاندارد آن است كه بيشترين ناپايداري مربوط به مؤلفه هاي ثبات اقتصادي و كيفيت زندگي به ترتيب با ارزش 0/383 و 0/382 است. از اين رو در امر سياستگذاري براي پايدارسازي ابعاد اجتماعي -اقتصادي، توجه به عواملي ضروري است كه سبب افزايش كيفيت زندگي و رفاه اقتصادي در اين شهرها مي شود