بررسي عناصر زبان شناسي زيست محيطي در متون عرفاني با تكيه بر آثار بهاءولد، مولوي و بقلي شيرازي

The Study of Environmental Linguistics in Mystical Texts, Relying on the Works of Baha Valad, Molavi, Boghi Shirazi.

زبانشناسي زيست محيطي يكي از شاخه ­هاي جديد زبانشناسي است كه به بررسي نقش زبان در تخريب­ هاي محيط زيست مي ­پردازد؛ زيرا با پذيرشِ اصل ارتباط بين زبان و تفكر در زبانشناسي، خواهيم پذيرفت كه طرز تفكر ما بر نحوۀ برخورد و رفتار ما با طبيعت تأثير مي گذارد. زبان شناسان با بررسي و تجزيه و تحليل متون، در جست وجوي الگوهايي ذهني هستند كه ارتباط انسان با طبيعت را اصلاح و بازسازي مي كند. نگارندگان، با اين پيش فرض كه عارفان به سبب ارتباط تنگاتنگ با جهان هستي، براي بيان انديشه ­هاي انتزاعي خود، بيشترين بهره را از عناصر طبيعت گرفته ­اند، بر اين باورند كه زبان عرفان قادر است الگوهايي ارائه كند كه با ترويج آنها، زيرساخت هاي فكري و فرهنگي مردم نسبت به محيط زيست در جهت مثبت دگرگون شود. نتيجۀ بررسي­ ها بيان­گر آن است كه در دنياي كنوني كه محيط زيست هر لحظه بيشتر تخريب ميشود، ترويجِ چنين الگوهايي در بهكردِ زير ساخت­ هاي فكري و انديشگي جامعه نسبت به طبيعت مؤثّر است.

One of the new theories in field of linguistics is environmental linguistics, that addressing to the relation of thinking, language and the way of human interact with surrounding environment. Environmental linguistics emphasizes that language structures play a significant role in creating environmental degradation. So, mystics are searching for stories, means useful mental models which can correct and reconcile human communication with nature. Because the mystics have a significant relationship with nature, the authors of the article reviewed the works of Boghli Shirazi, Baha Valad and Molavi from this perspective. The result of this review suggests that in mystic language, linguistic patterns can be developed as a useful model for the community, with the goal of introducing the universe and ontology of mystic, it can be used as a tool for solving environmental problems, in order to prove its effectiveness