تحليل سير انديشه مفسّران در تفسير «وَ عَلَّمَ آدَمَ الأَسْماءَ كُلَّها»

An Analysis of the Course of the Commentators` Thought in the Interpretation of “And He taught Adam all the names”

در آيه 31 سوره بقره، موضوع تعليم اسماء به آدم مطرح شده است و مفسّران طي قرون متمادي، آراء مختلفي را ذيل آيه ارائه كرده‌اند كه نيازمند تحليل و بررسي است. اين پژوهش با مطالعه تاريخ‌مند ديدگاه‌هاي تفسيري ـ از قرن نخست تا قرن پانزدهم ـ بر آن است تا سير انديشه مفسّران را ذيل آيه مورد شناسايي و ارزيابي قرار دهد و نشان دهد كه تفسير صحابه و تابعان ذيل آيه اغلب با نوعي ساده‌انگاري همراه بوده است و اين نگاه در تفاسير قرن دوم و سوم ادامه يافته است تا اينكه طبري در قرن چهارم، نگاه نقادانه و موشكافانه‌اي را در تفسير اين آيه به‌كار برده است و مسير را براي مفسّران پس از خود گشوده است تا كم‌وبيش ابعاد جديدي از فهم آيه را شناسايي كنند. اوج اين ژرف‌كاوي در قرن 14 و 15 قابل مشاهده است كه ديدگاه‌ها دقيق‌تر و هماهنگ‌تر با سياق آيات شده و با تفسير اهل بيت نيز قرابت بيشتري يافته است.

In the verse 31 of al-Baqara, the event of teaching the Names to Adam has been mentioned; commentators have presented different opinions under the verse during centuries which require an analysis. This study, with the historical study of interpretative perspectives from the first century until the fifteenth, seeks to identify and evaluate the thoughts of the commentators under the verse, and to show that the interpretation of the Sahabeh and Tabe`in have often been accompanied by a kind of simplicity and it has been common in commentaries during the second and third centuries. It was in the fourth century when Tabari used a critical and accurate method for interpreting the verse and opened a new way for commentators after him to find new dimensions of understanding the verse more or less. The culmination of this accuracy may be seen in the 14th and 15th centuries, with the views more precise and consistent with the meaning of the verses and more closely related to the interpretation of Ahl ul-Bayt (as).