اثر بخشي خنده درماني كاتاريا و فعاليت هاي فيزيكي بر اميد و معناجويي در سالمندان شهر تهران

Efficacy of Kataria Group Laughter Therapy and Physical Activity on Hope and Meaningfulness in Life among Elderlies in Tehran

مقدمه: تحقيقات بسياري تاثير بسزاي فعاليت فيزيكي و خنده را در بهبود عملكرد رواني و جسماني افراد نشان داده است. از اين رو، هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير خنده درماني و فعاليت هاي فيزيكي در اميد و معناجويي سالمندان مي باشد. روش كار: پژوهش حاضر، از نوع تحقيق نيمه تجربي با پيش و پس آزمون با گروه شاهد است. جامعه آماري اين پژوهش پارك ها و بوستان هاي منطقه شهري 5 تهران مي باشد. از ميان شركت كنندگان، 28 سالمند واجد شرايط انتخاب و به صورت تخصيص تصادفي در دو گروه مداخله و شاهد تقسيم شدند. گروه مداخله خنده درماني كاتاريا و فعاليت هاي فيزيكي را در طول هشت جلسه (هفته اي يك جلسه، هر جلسه به طور متوسط 90 دقيقه) دريافت كردند. در اين تحقيق از پرسشنامه اميد اشنايدر ، پرسشنامه معناجويي فرانكل، پرسشنامه معاينه مختصر رواني استفاده شد. تحليل آماري با استفاده از تي مستقل و با كمك نرم افزار SPSS نسخه 18 انجام شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه تفاوت معناداري بين اميد به زندگي در سالمندان قبل و بعد از خنده درماني كاتاريا وجود داشت (001/0 = P). نتايج همچنين بيانگر آن بود كه در نمرات ميانگين معناي زندگي سالمندان قبل و بعد از انجام مداخله تفاوت معناداري وجود نداشت (05/0 = P). نتيجه گيري: نتايج نشان داد كه خنده درماني كاتاريا و فعاليت هاي فيزيكي تاثير معناداري در افزايش اميد به زندگي سالمندان دارد. لذا، مي‌تواند به عنوان مداخله درماني در بالابردن اميد در ميان سالمندان مورد توجه قرار بگيرد.

Introduction: Several studies have shown the influence of physical activity and laughter in improving mental and physical functioning. Therefore, the aim of current research was to investigate the efficacy of laughter therapy and physical activity on hope and meaningfulness in life among elderlies. Methods: This was a quasi-experimental study with pre- and post- tests. The study population included elderlies in parks of zone five of Tehran city. Twenty eight elderlies were selected with regards to the criteria. They were randomly assigned to control and experimental groups. The experimental group received techniques of laughter therapy and physical activity for eight treatment sessions (90 minutes for each session per week). The research instruments were meaning in life index, Snyder’s hope scale, and mini-mental state examination. Statistical analyses were conducted by dependent t-test and SPSS software version 18. Results: There was a significantly difference in hope in life between elderlies in pre- and post-tests (P < 0.05). There was no significant difference between the mean scores of meaning of life in elderlies in pre- and post-tests (P < 0.05). Conclusions: The results indicated that laughter therapy and physical activity had a significant influence on increasing hope in life amongst elderlies. Hence, it can be considered as a therapeutic intervention in enhancing the level of hope in elderlies