تأثير اجراي برنامه پيير منتورينگ بر ميزان اضطراب دانشجويان پرستاري در محيط باليني

THE EFFECT OF PEER M ENTORING PROGRAM ON ANXIETY STUDENT IN CLINICAL ENVIRONMENT

پيش‌زمينه و هدف: يكي از شايع‌ترين مشكلات دانشجويان پرستاري در محيط باليني، اضطراب است كه مي‌تواند در يادگيري آن‌ها اثرات منفي ايجاد نمايد. برنامه پييرمنتورينگ مي‌تواند يكي از راهبردهاي مؤثر براي كاهش استرس دانشجويان در محيط باليني باشد. هدف از مطالعه حاضر تعيين تأثير اجراي برنامه پييرمنتورينگ بر ميزان اضطراب دانشجويان پرستاري مي‌باشد. مواد و روش كار: در اين مطالعه نيمه تجربي 44 نفر از دانشجويان ترم دوم پرستاري دانشكده پرستاري و مامايي اروميه در سال 1391 به‌صورت سرشماري انتخاب و به‌ طور تصادفي به دو گروه كنترل (21) و مداخله (23) تقسيم شدند. در گروه مداخله به ازاي هر 5-4 نفر يك دانشجوي ترم 7 پرستاري به‌عنوان پييرمنتورينگ نقش راهنمايي و حمايت دانشجويان را بر عهده گرفت. در گروه كنترل نيز آموزش باليني توسط اساتيد باليني دانشكده به‌ طورمعمول صورت گرفت. ابزار جمع‌آوري اطلاعات پرسشنامه سنجش اضطراب اشپيل برگر بود. ميزان اضطراب دانشجويان در اولين جلسه كارآموزي و سپس در پايان كارآموزي در هر دو گروه مشخص شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار (16) spss و آزمون‌هاي آماري كاي دو، تي مستقل، من ويتني و ويلكاكسون مورد تجزيه‌ و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج اين مطالعه نشان داد ميانگين نمرات اضطراب دانشجويان گروه مداخله از 34/34 به 29/69 بعد از اجراي برنامه پييرمنتورينگ كاهش يافت. آزمون آماري ويلكاكسون نيز اين اختلاف آماري را معنادار نشان داد (0/001 =P). با وجود اينكه ميزان اضطراب دانشجويان در هر دو گروه بعد از كارآموزي كاهش يافته بود ولي ميانگين اضطراب در گروه مداخله كاهش بيشتري يافته بود به‌ طوري‌كه آزمون من ويتني اختلاف آماري معناداري را بين تفاضل ميانگين نمرات اضطراب قبل و بعد از مداخله بين دو گروه نشان داد (0/001=P). بحث و نتيجه‌گيري: اجراي برنامه پييرمنتورينگ روشي مؤثر جهت كاهش اضطراب دانشجويان پرستاري در محيط باليني مي‌باشد. لذا پيشنهاد مي‌شود برنامه ريزان آموزش باليني، از اين شيوه كه نياز به هزينه اضافي ندارد، به‌عنوان يك روش آموزش مكمل و نه يك روش مستقل استفاده نمايند.

Background & Aims: Anxiety is one of the most common problems of nursing students in the clinical settings that can cause adverse effects on their learning. Peer-mentoring can be one of the strategies to reduce the students anxiety in the clinical environment. The purpose of this study is to examine the effects that a peer mentoring program has on anxiety student in clinical environment. Materials & Methods: This research is a quasi-experimental study in which 44 second semester nursing students of the faculty of Nursing and Midwifery were included in 1391 through census, and they were randomly divided into two groups of control (21) and intervention (23) .In intervention group, a 7th semester nursing student as peer mentor was assigned to accompany 4-5 second semester nursing students by taking the role of guiding and supporting. In the control group, clinical education was performed typically by clinical teachers. The instruments for data collection were Spiel Berger Anxiety Questionnaire which measures the students' anxiety in the first and at the end of the apprenticeship training for both groups. The data were analyzed by SPSS (16) software using, Chi², Wilcoxon test, Mann Whitney. Results: The results of this study showed that anxiety scores of students in the intervention group after the peer mentor program declined from of 34/34 to 29/69. Wilcoxon test also showed a significant statistical difference (P=0/001). Although students' anxiety score means were lower in both groups after the program, the average of anxiety student score in the experimental group was lower than that of the control group. The difference between the mean scores of the two groups was significant according to Mann Whitney test (p=0/001). Conclusion: Peer mentoring program -based education leads to reducing on the student's anxiety in clinical environment. So, it is suggested that clinical curriculum designers use this inexpensive method as a complementary educational method, even if not as an independent method.