نقش متغيرهاي آموزشي در پيشرفت تحصيلي دانشجويان كارشناسي ارشد دانشكده روان شناسي و علوم تربيتي

پژوهش حاضر باهدف نقش متغيرهاي آموزشي در پيشرفت تحصيلي دانشجويان كارشناسي ارشد دانشكده روان‌شناسي و علوم تربيتي انجام شده است. اين پژوهش به لحاظ هدف از نوع كاربردي و به لحاظ روش از نوع علّي - مقايسه‌اي و به لحاظ رويكرد از نوع كلّي است. بر اساس متغير هاي شيوه‌ي گزينش (آموزش و پژوهش محور) و كارشناسي مورد پژوهش (مرتبط و غير مرتبط) دو گروهي و براساس دوره‌هاي تحصيلي (روزانه، شبانه و نيمه‌حضوري) و ترم تحصيلي (اول، دوم و سوم) سه گروهي است. جمعه آماري اين پژوهش كليه دانشجويان كارشناسي ارشد دوره‌هاي روزانه، شبانه و نيمه‌حضوري رشته‌هاي روان‌شناسي و مشاوره دانشگاه علامه طباطبايي بودند كه در سال تحصيلي 90-89 به تحصيل اشتغال داشتند. براي توصيف از شاخص هاي توصيفي، ميانگين، انحراف معيار و خط استاندارد برآورد مستقل و تحليل واريانس يك راهه استفاده شد t ميانگين و براي استنباط آماري با توجه به فرضيه‌هاي تحقيق از آزمون نقش متغيرهاي آموزشي در پيشرفت تحصيلي دانشجويان كارشناسي ارشد دانشكده روانشناسي و علوم تربيتي استفاده شد. نتايج نشان داد اگر چه بر عملكرد تحصيلي دانشجويان دوره روزانه، شبانه و نيمه‌حضوري تفاوت معني‌دار به دست نيامده است، امّا ميانگين عملكرد تحصيلي دانشجويان كارشناسي ارشد روزانه در مقايسه با دانشجويان شبانه و نيمه‌حضوري بالاتر و عملكرد تحصيلي نيمه‌حضوري بالاتر از شبانه بود.