اثربخشي آموزش مهارت‌هاي زندگي بر سازگاري زناشويي

اين مقاله باهدف بررسي اثربخشي آموزش مهارت‌هاي زندگي برافزايش سازگاري زناشويي انجام شده است. همچنين به بررسي اقدامات مشاوره‌اي در زمينه آموزش‌هاي مهارت‌هاي زندگي در بهبود روابط ميان زوجين و افزايش سازگاري آنان در زمينه زندگي مشترك پرداخته است. روش:پژوهش با توجه به اهداف و ماهيت آن شبه آزمايشي با پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل بود كه افراد گروه آزمايش شركت‌كننده در اين طرح تحت آموزش مهارت‌هاي زندگي طي 10 جلسه 75 دقيقه‌اي قرار گرفتند. ابزارهاي اندازه‌گيري شامل برگه مشخصات جمعيت شناختي زوجين و پرسشنامه سازگاري زناشويي (لاك – والاس) بود كه در دو نوبت قبل از آموزش و بعد از آموزش استفاده ‌شده است. جامعه آماري شامل كليه زوجين مراجعه‌كننده به مركز مشاوره بهزيستي استان قم در سال 1392 مي‌باشد كه با مشكلات سازگاري با يكديگر و اختلافات خانوادگي به مركز مراجعه نموده‌اند. حجم نمونه 60 زوج به‌صورت نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمايش و كنترل مورد مطالعه قرار گرفتند. داده‌هاي جمع‌آوري‌ شده با روش آزمون در گروه‌هاي وابسته و با استفاده از نرم‌افزار spss مورد تجزيه ‌و تحليل قرار گرفته است. يافته‌ها نشان داد كه آموزش مهارت‌هاي زندگي مي‌تواند در افزايش سازگاري زناشويي زوجين مؤثر بوده و باعث احساس مثبت در زندگي مشترك شود. آموزه‌هاي مهارت‌هاي زندگي بر مفاهيم نوع‌ دوستانه‌اي همچون مهارت همدلي، ارتباط موثّر و شيوه درك متقابل تأكيد مي‌ورزند. در واقع اهداف آموزشي زندگي در زمينه كاهش تأثير متغير مدت ازدواج و تفاوت سني زوجين و در نهايت افزايش اثربخشي آموزش مهارت‌هاي مذكور در سازگاري زوجين مي‌باشد.