عنوان مقاله :
دفاع از اصالت ادعيۀ اهل بيت(ع): مطالعۀ موردي دعاي عرفه
عنوان به زبان ديگر :
The Authenticity of Ahlul Bayt Supplications:A Case Study on the Arafa Supplication
پديد آورندگان :
خاني، حامد دانشگاه آزاد اسلامي ـ واحد آزادشهر
كليدواژه :
تاريخ ادبيات دعايي شيعه , نقد حديث , تاريخ‌گزاري روايات , سبك شناسي ادعيه , متن و ذيل دعاي عرفه , امام حسين(ع) , امام صادق (ع)
چكيده فارسي :
از جمله آثار برجستۀ دعايي شيعه، دعاي عرفۀ منسوب به امام حسين(ع) است. متن اين دعا خالي از إسناد و با حذف‌ها و الحاقاتي در نسخ مختلف، تنها در آثار متأخرتر از سدۀ هفتم هجري قابل بازيابي است. همين نقل نشدن آن در آثار متقدم‌تر، سبب شده است كه از ديرباز بحث دربارۀ انتساب حداقل بخش‌هايي از آن به امام حسين(ع) رواج داشته باشد. اين مطالعه در صدد است با كاربرد روش‌هاي تحليل دروني و بيروني متون تاريخي، نشان دهد اين دعا اصيل، و ريشه‌دار در تعاليم اهل بيت(ع) و احتمالاً امام صادق(ع) است؛ همچنان‌كه بناست با اين مطالعه، الگويي نظري براي مطالعۀ اصالت ديگر ادعيۀ منسوب به اهل بيت(ع) نيز به دست داده شود؛ ادعيه‌اي كه گاه فاقد اسنادند و روش‌هاي سنتي رايج در علم رجال و ديگر علوم حديث، از پاسخ گفتن به مسئلۀ اصالت آن‌ها ناتوان است.
چكيده لاتين :
The Arafa supplication with its rhythmic text is a prayer in about 3200 words, eloquent in style and with only a few different versions with slight variances. The subject matter of this supplication is to confess to the sublimity and glory of God, before the worldly, tragic and unstable situation of man. In addition, the praying person praises God for his abundant mercies and invokes God's bless and peace, as the man's ultimate necessity, reminding himself of all the sufferings he has gone through in his life, since his pre mortal existence. The present body of the supplication comprises of a main layer common to all versions and an 800 word appendix appearing in some scriptures. The Arafa supplication attributed to Imam Hussein (d. 61 AH/ 681 CE) is a masterpiece of Shiite liturgical literature. However, the authenticity of this attribution has been a matter of disputes between medieval and modern Shiite scholars. This study applies textual criticism to question the probability of issuance of the text from Imam Hussein and from the discourses of the 1st Islamic century, and provides evidences suggesting the plausibility of its attribution to Imam Sadiq, a century later.
