تأثير نقش‌نماهاي گفتماني «واو» و «فاء» در تحليل معني آيات قرآن

The Impact of Discourse Markers “waaw” and “faa” in the Semantic Analysis of the Signs related to Self, Heart and Soul

زمينه: تحقيق در نقش‌ نماهاي گفتماني يكي از حوزه‌هاي مطالعاتي بكر در زمينۀ دانش زبان‌شناسي است. اين واحدها عمدتاً ارزشي كاربرد شناختي و فرادستوري دارند؛ يعني در ساحت متني و بينافردي نقش‌هايي را به عهده مي‌گيرند. هدف از نوشتار حاضر بررسي نقش‌هاي به‌ كار رفته در آياتي از قرآن كريم است كه به‌ نحوي به سه حوزه نفس، قلب و روح اختصاص دارد تا از خلال آن روشن شود كه نخست، ميان موضوع آيات و روابط گفتماني به‌ كار رفته در آنها چه پيوندي برقرار است و دوم، هريك از اين نقش‌نماها چگونه به بروز نقش و كاركردي آياتياري مي‌كنند. روش: اين مقاله با رويكرد كاربرد شناختي و با اتكا به روش تحليل گفتمان صورت گرفته است. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد رابطة مستقيمي ميان معني آيه و برداشت مخاطب از آن بر پاية ادات گفتماني به‌ كار رفته در آيه وجود دارد. «فاء» در آيات نفس، هم جنبه استنباطي و هم جهت وجداني دارد. بدين ترتيب كه براي استنباط معني آيه مخاطب را ناگزير به استدلال و استنباط مي‌كند. «واو» نيز در ساختاردهي و حفظ انسجام معنايي و صوري متن بيشترين تأثير را دارد. حاصل تحقيق نشان مي‌دهد معناشناسي قرآن از گونه معناشناسي پويا است كه با استفاده نقش‌نماها به ايجاد حركت در رويدادهاي داستان و نوسازي اطلاعات مخاطب ياري مي‌رساند.

Discourse markers are usually treated as one of the original domains of studies in the field of linguistics whose history dates back to twenty years ago. These units, whether considered as textual connectors or as functional, function more than propositions of a text. They should have pragmatic as well as meta-grammatical values so that they can play many roles in the field of textual & interpersonal relations. For instance, they are expected to determine the beginning, middle and end of a conversation as well as organize the macro-structure of the text. So, the study of these linguistic elements would be possible solely from a discursive perspective. Revelation is a kind of discourse which has a discursive nature much more than other kinds of it. This text is an interactional phenomenon that stemmed from the exchange of meanings in society. Text is a kind of interaction whose fundamental form appears in dialogue. In a nutshell, text is a language having function. This article aims to examine the functions which have been used in the signs of Quran related to 3 domains of self, heart and soul, in order to determine what kind of relation is held between the signs and their discursive relations and how these discourse markers can help in forming a united inspirational discourse.