ابعاد هويتِ مكانى در تجربة فضاى همگانى؛زنان جوان (23-35 ساله)ساكن تهران

فضاهاى همگانى شهر نيز همچون ديگر مكان هاى زندگى شهروندان در شكل گيرى شناخت فرد نسبت به « من » خود و ، نسبتى كه ميان خود و دنياى پيرامونش مى سازد مهم مى شود. مفهوم « هويتِ مكانى» معرف جنبه هايى از هويت فرد است كه با تجربة مكان ها شكل مى گيرد. در اين پژوهش با رويكرد پديدارشناسى،« فهم » نقش فضاى همگانى در هويت مكانىِ شهروند، و عمق بخشيدن به يافته هاى دانش طراحى شهرى دربارة رابطة ميان مكان و هويت فرد پى گيرى مى شود. پژوهش حاضر با اتكا بر روش پديدارشناسى استعلايى پژوهش و « تفسير » توصيف هايى كه اشخاص از تجربة شخصى شان بيان مى كنند، آن دسته از زنان جوان (23-35 ساله) ساكن تهران را مورد هدف قرار داده است كه فضاهايى همگانى مانند ميدان ونك و چهارراه ولى عصر را از مرجع هاى مكانىِ خود مى دانند. داده هاى پژوهش با تكيه بر تكنيك مصاحبة عميق با هشت نفر از گروه مورد پژوهش به دست آمده و تحليل داده ها در راستاى كشف»مضمون »هايى انجام شده است كه پديدة هويتِ مكانى را در ارتباط با اين دو مكان و گروه مورد هدف توصيف مى كنند. با پنج مضمون به دست آمده در اين پژوهش، پنج بُعد مختلف رابطة ميان فضاى همگانى و هويتِ مكانىِ افراد توصيف مى شوند؛ ابعاد فردى، اجتماعى، زمينه اى، گفتمانى، و اگزوتيك.