بررسى تدابير پديدارشناسى در نقد بناهاى معمارى

از نگاه پديدارشناسى درك حقيقت بر اساس جدا نبودن عين و ذهن است و هر نوع بررسى، پژوهش، و يا نقد بايد با اتكا به ذهن باشد. بر اين اساس در معمارى، نگرش هاى پديدارشناختى با توجه به تجربة افراد در فضا تعريف مى شوند. هدف در اين نوشتار بيان روش هاى عملى براى نقدى پديدارشناسانه است و شامل روش هايى به منظور درك، مشاهده، و بيان آن چيزى است كه تجربه مى شود.ارتباط اين روش ها با ذهن اين امكان را ايجاد مى كند.اصول و « توانايى هاى خود » كه اولاً شخص بر اساس الگوهاى موجود در بنا را مشاهده و ثانياً با درك بى واسطه و مستقيم آن اصول، راحت تر بتواند در طراحى هاى جديد از آن ايده ها استفاده كند. در اين نوشتار، دو گروه از دانشجويان، با توجه به اهميت شناخت و به كارگيرى ارزش هاى بناهاى تاريخى، در خلال درس مقدمات طراحى معمارى دورة كارشناسى معمارى، هركدام يك بناى تاريخى را نقد مى كنند.آن ها بر اساس تدابير عملى، طى چند جلسه بنا را مشاهده و سپس تحليل مى كنند. در انتها تدابير حاصل از اين دو تجربه در قالب چهارگروه مشخص شامل: تدابير كل، تدابير جزء، تدابير خاص بنا، و تدابير مربوط به روش بيان تدوين و سپس تأثير آن ها در نقد معمارى با توجه به الگوهاى پديدارشناختى ارزيابى مى شوند.