بررسي اثربخشي رفتار صميميت و نزديك شدن كلامي و غيركلامي مدرسان بر انگيزش حالتي تحصيلي فراگيران

انگيزش مهمترين شرط يادگيري است و نقش معلمان در ايجاد آن بسيار حائز اهميت مي­باشد. اين پژوهش با هدف بررسي اثر­بخشي آموزش رفتار­هاي صميميت و نزديك شدن كلامي و غير­كلامي مدرسان بر انگيزش حالتي دانشجويان انجام گرفت. پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش­آزمون – پس ­آزمون با گروه­هاي هم ­ارز بود. آزمودني­ هاي اين پژوهش عبارت بودند از 300 نفر از دانشجويان دختر و پسر مقطع كارشناسي دانشگاه پيام نور مركز ميانه و همچنين 30 نفر از مدرسان همان دانشگاه در نيمسال اول سال تحصيلي 95 – 1394 كه در دو مرحله انتخاب شدند. در مرحله­ ي اول مدرسان به روش نمونه گيري هدفمند و در مرحله ­ي دوم دانشجويان از طريق روش نمونه ­گيري تصادفي انتخاب شدند. 30 نفر از مدرسان به روش همتا­سازي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. ابزار­هاي مورداستفاده عبارت بودند از: پرسشنامه­ هاي محقق ساخته ­ي صميميت كلامي، صميميت غير­كلامي، و­ انگيزش حالتي تحصيلي، و همچنين بسته ­ي آموزشي رفتار­هاي صميميت كلامي و غير­كلامي. براي اجراي اين پژوهش ابتدا از همه گرو ه­ها پيش‌ آزمون صميميت كلامي، صميميت غير­كلامي، انگيزش حالتي به عمل آمد. سپس به گروه مداخله در طي پنج جلسه­ ي 90 دقيقه‌اي آموزش رفتار­هاي صميميت كلامي و غير­كلامي‌ داده شد. در پايان نيمسال تحصيلي پس‌آزمون‌ها اجرا شد. ﺑﺮاي ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ داده­ﻫﺎ علاوه بر آﻣﺎر ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ از آﻣﺎر اﺳﺘﻨﺒﺎﻃﯽ ﺷﺎﻣﻞ آزمون تي مستقل و تي وابسته و همچنين ﺗﺤﻠﯿﻞ ﮐﻮواﯾﺎﻧﺲ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. يافته ­ها نشان داد كه آموزش رفتار صميميت به مدرسان انگيزش حالتي آزمودني ­ها را به‌طور معنا­داري افزايش مي‌دهد. دليل اين امر نيز از طريق مدل انگيزشي و مباني نظري قابل تبيين است. پيشنهاد اصلي حاصل از نتايج پژوهش اين است كه به مدرسان آموزش ­هاي لازم در خصوص رفتار­هاي صميميت ارائه شود تا انگيزش حالتي در يادگيرندگان افزايش يابد.