فضامندي: وجوه، حدود و عوامل تاثير گذار

فضا همواره در معرض قضاوت و ارزيابي كاربران آن است. اين مسئله در فضاهاي زندگي برجسته تر مي گردد. شاهد اين امر تلاش انسان در ايجاد و دستيابي به سطوح قابل قبولي از مطلوبيت در فضاست. يكي از وجوه اصلي و متواتر در ارزيابي فضا كه مولفه موثري در ميزان مطلوبيت فضايي نيز بشمار مي آيد، اندازه فضا و به تعبيري ميزان "فراخ" بودن آن است. اين ويژگي كه در خصوص گنجايش بالقوه فضاست، در سطوح وسيعي از مطالعات تحت عنوان "فضامندي" مورد بررسي و تحقيق شده است. پژوهشگران اين حوزه، با انجام مطالعات كمي، درصدد يافتن راهكارهايي به منظور "بزرگتر جلوه دادن فضا از اندازه واقعي آن" هستند. در اين پژوهش با مرور ادبيات مربوطه، ضمن تعريف اين كيفيت معنامند فضايي، رابطه همبستگي مشخصه هاي فيزيكي فضا و معناي فضامندي را -كه در مطالعات پيشين تبيين شده است - تفسير و با تكيه بر يافته هاي اين تحقيقات، به عرضه الگوهاي مصور معماري براي ارتقاي اين كيفيت در فضا پرداخته مي شود. ردپاي بسياري از اين الگوها در آثار معماران بزرگ قابل پيگيري است.