امكان‌سنجي قابليت‌ پياده‌رهواري در معابر شهري با استفاده از تلفيق سه روش نمونه موردي: معابر فازهاي 2، 3 و 7 شهرك غرب

در چند دهه اخير، منافع پياده در شهرها و ايجاد فضاهاي انسان‌محور، متفكران شهرساز را بر آن داشت تا الگوها و مدل­هاي رشد، اصول و تكنيك­هاي برنامه­ريزي و طراحي شهري را در با توجه به انسان و در قالب رويكرد انسان­محور به محيط­هاي شهري تعريف و تبيين نمايند. با اين وجود، فقدان روش­هاي سازگار، قابل‌اعتماد، و كارآمد براي مطالعه و امكان­سنجي قابليت پياده­رهواري معابر، موجب عرضه روش­هاي نويني در اين عرصه گرديده است. با توجه به جامع نبودن هر يك از روش­هاي موجود، در اين تحقيق با هدف بررسي ويژگي­هاي سه روش «چيدمان فضا1، اندازه­گيري سطوح اختصاص­ يافته به عابر پياده بر مبناي ميزان عدم راحتي و خصوصيات حركتي آن2 و ارزيابي كيفيت كالبدي پياده راه3» به ارزيابي نتايج تلفيق اين سه روش بر روي نمونه موردي معابر شهرك غرب، پرداخته خواهد شد. براي اين منظور در مرحله نخست، با استفاده از روش چيدمان فضا، چگونگي تاثير متقابل پيكربندي فضا بر قابليت پياده­رهواري ارزيابي و معابر برخوردار از پيوند فضايي مناسب­تر و بيشتر برگزيده مي­شوند. سپس در روش اندازه­گيري سطوح اختصاص­ يافته به عابر پياده بر مبناي ميزان عدم راحتي و خصوصيات حركتي آن، تاثير رفتارهاي عابر پيادهبر قابليت پياده­رهواري در معابر منتخب بررسي و در روش ارزيابي كيفيت كالبدي پياده راه، ويژگي­هاي كالبدي مسير بر قابليت پياده­رهواري سنجيده خواهد شد. در مرحله آخر شاخص­هاي حاصل از هر روش امتيازدهي و براي هر خيابان امتياز نهايي ارزيابي خواهد شد.نتايج بررسي­ها حاكي از قابليت پياده­رهواري بيشتر خيابان دادمان در مقايسه با ساير معابر محدوده مورد بررسي است. در نهايت بهترين راهكارها براي ارتقاي قابليت پياده­رهواري معابر منتخب بيان مي­شود.