شناخت عوامل مؤثر در آفرينش محيط هاي شفابخش

در دنياي كنوني، با توجه به تغيير در پاسخ‌گويي به نيازهاي جوامع بشري، توجه بيشتري به تأثير حياتي فضاهاي اطراف، خصوصاً فضاهاي درماني، معطوف گشته است. در يك فضاي درماني، هنگام مبارزۀ بيمار با بيماري، محدود شدن اجباري او، احساس بي‌پناهي، نگراني در مورد مخارج پزشكي، و درنتيجه تشخيص بيماري و عمل جراحي دست به دست هم داده و او را تحت فشار رواني شديد مي‌گذلرد. بنا بر اين لازم است در سامان‌دهي محيط­هاي درماني مقولاتي، چون ايجاد رابطه فرهنگي، تخفيف ترس، ايجاد صميميت، و شادي‌بخش بودن محيط­هاي درماني، به اهداف اصلي تبديل شود. از اين رو امروزه در معماري مراكز درماني بايد از عملكردگرايي صرف به ايجاد محيط­هاي شفابخش تغيير جهت داد. با بهره­گيري از روش توصيفي و بر اساس تحليل منطقي در حوزه­هاي مرتبط با دانش روان­شناسي محيطي مبتني بر روش تجربي و همچنين مطالعه از نوع تحليلي و محتوايي، اين مطلب آشكار گرديد كه از مهم‌ترين اركان ايجاد محيط­هاي شفابخش توجه به عوامل مختلف در طراحي فضاهاي داخلي آن­ها است، به گونه­اي كه، از طريق طراحي فضاهاي داخلي، ارتباط بهتري با فضاي خارج و كادر درماني داشته باشند. امكان بهره­مندي از محيط طبيعي و آثار هنري در داخل فضاي درماني، همچنين چيدمان و آرايش مبلمان به تلطيف محيط و درنهايت كاهش ميزان روان‌نژندي بيماران مي­انجامد. در اين مقاله با بيان مدلي مفهومي و الگويي جامع در شفابخشي محيط­هاي درماني نشان داده مي‌شود كه، به كمك بهره­گيري از قابليت­هاي محيط كالبدي، از طريق طراحي مي‌توان فشارهاي وارده بر بيمار را تخفيف داد و در كاهش مهم‌ترين هدف محيط­هاي شفابخش، يعني استرس و اضطراب، دست يافت.