اطوار معناي آثار در تاريخ معماري با تكيه بر آموزه هاي هرمنوتيك اريك هيرش

اين مقاله دربارة معنا در تاريخ معماري است. تاريخ معماري نحوي تاريخ است و فيلسوفان متأخر تاريخ نوشتن تاريخ چيزها را مرادف جست‌وجوي معناي آنها دانسته‌اند. بنا بر اين مي‌توانيم نوشتن تاريخ معماري را نيز كنشي بدانيم كه در جستجوي معناي موضوع توجهش است. يكي از موضوعات معمول و مقبول تاريخ معماري آثار معماري است. پس تاريخ معماري كنشي است در جهت كشف معناي آثار معماري. معنا و كنشي كه به فهم آن مي‌انجامد، يعني تفسير، تاريخ و تاريخ‌نگاري را با هرمنوتيك پيوند داده است. هرمنوتيك دانش عهده‌دار بررسي مسائل مربوط به تفسير و معناست. در مقالة حاضر از اطوار معناي آثار معماري در كار تاريخ معماري پرسيده‌ايم و از آراء اريك هيرش، يكي از عالمان بنام هرمنوتيك، دربارة معنا و تفسير بهره گرفته‌ايم. از اين رو، پس از شرح مفردات پرسشمان به بررسي آراء هيرش دربارة اطوار معناي متن ملفوظ پرداخته‌ايم. سپس با نظر به شباهت‌ها و تفاوت‌هاي اثر معماري با متن ملفوظ، تلاش كرده‌ايم اطوار معناي آثار معماري در كار تاريخ معماري را برشمريم. بنا به نظر هيرش معناي (meaning) متن ملفوظ غير از معناي تاريخي (significance) آن است. او مي‌گويد بي‌توجهي به اين تمايز تعيين‌كننده سبب مغالطات فراوان در تاريخ هرمنوتيك در باب معناي متن شده است. ما با بهره گرفتن از ايدة تمايز معنا و معناي تاريخي متن ملفوظ در نزد هيرش، دو طور معناي آثار معماري را از هم تميز داديم: معناي اثر معماري كه همان مقصود پديدآورندگانش است و با كاركرد آثار معماري عجين است؛ معناي تاريخي اثر معماري كه نتيجة ورود اثر معماري به جريان رويدادها در مسير تاريخ است. پس از شرح اين دو طور معنا از واسطه‌هايي گفتيم كه مقصود پديدآورندگان آثار معماري را در كالبد آنها به ظهور مي‌رساند و از اين رو با آثار معماري در نسبتي مشابه نسبت زبان با متن ملفوظ قرار مي‌گيرند.