نقش فضاي ارتباطي در دستيابي به واحدهاي مسكوني انعطافپذير

مسكن انعطاف‌پذير از موضوعاتي است كه امروزه توجه معماران معاصر را به خود جلب كرده است. دستيابي به مسكني كه بتواند در طول چرخة زندگي پاسخ‌گوي نيازهاي متعدد و متغير كاربران باشد، از بعد اجتماعي و اقتصادي مي‌تواند بسياري از مسائل مسكن امروز را حل كند. فاكتورهاي بسياري در طراحي مسكن منعطف تأثيرگذار است. يكي از اين فاكتورها فضاي ارتباطي است كه، بدون درنظرگيري درست آن، طراحي بسيار چالش‌برانگيز رخ مي‌نمايد. با توجه به اهميت ‌انكارناپذير اين فضا در پلان‌هاي مسكوني، به منظور افزايش قابليت انعطاف‌پذيري در طراحي مسكن، در اين پژوهش تمركز بر روي فضاي ارتباطي است و رابطة آن با ديگر فضاهاي واحد مسكوني در نمونه‌هاي شاخص تحليل مي‌شود. در پژوهش پيش‌ رو، ابتدا با استفاده از منابع كتابخانه‌اي، به بررسي جايگاه فضاي ارتباطي در مسكن انعطاف‌پذير و نظرات پيشگامان اين مبحث پرداخته مي‌شود. در گام بعدي، چندين نمونه از پلان هاي مسكوني تحليل مي‌گردد. به منظور ايجاد سلسله‌مراتب در تحليل نمونه‌ها و با توجه به اينكه ميزان پيچيدگي پروژه‌هاي مختلف از ديدگاه انعطاف‌پذيري يكسان نيست، در اين پژوهش سطوح پيچيدگي تعريف و ترتيب بررسي نمونه‌هاي موردي بر آن مبنا (از ساده به پيچيده) تنظيم و نقش فضاي ارتباطي در هريك از سطوح مختلف تحليل مي‌شود. درنهايت، با توجه به تحليل‌هاي انجام‌شده، مجموعه‌اي از راهكارهاي كلي از ديدگاه طراحي فضاي ارتباطي در هريك از سطوح انعطاف‌پذيري بيان مي‌شود. همچنين در‌مي‌يابيم كه سطوح مختلف پيچيدگي در فهم انعطاف‌پذيري كمك‌كننده است و آشنايي با سطوح ساده‌ترْ فرايند طراحي سطوح پيچيده‌تر را تسهيل مي‌كند.