گونه بندي و تحليل قابليتها در انواع رويكردهاي انعطافپذيري

انعطاف‌پذيري در رويكردي عام در معماري سنتي محقق مي‌شده است. در دوران معاصر، هم‌زمان با پيشرفت‌هاي تكنولوژيكي، انعطاف‌پذيري به صورت رويكردهاي متفاوت و متعدد محقق گرديد كه تا حدي موجد سردرگمي در موضوع گرديد. پرسش اصلي اين تحقيق اين است كه قابليت‌هاي بنيادين انعطاف‌پذيري كدامند و آيا مي‌توان براساس اين قابليت‌ها، تعدد رويكردهاي موجود در اين زمينه را تحليل كرد و انتظام بخشيد؟ در اين راستا هدف در اين تحقيق شناخت قابليت‌هاي انعطاف‌پذيري و تحليل رويكردهاي موجود بر اساس آن‌ها است تا بر اساس آن، بستر شفاف و روشني از موضوع فراهم گردد. فرايند تحقيق با طرح مفاهيم و قابليت‌ها در انعطاف‌پذيري آغاز مي‌گردد و بر اساس مفهوم اوليه معرفي‌شده از قابليت‌هاي سه‌گانه، رويكردهاي سنتي و معاصر بررسي و تحليل مي‌شود. براي رسيدن به اين هدف، در اين تحقيق سه قابليت «اتصال نرم»، «تنوع و تعدد مكان‌ها» و «مكان‌هاي چندعملكردي» مطرح مي‌شود. در هر كدام از اين سه قابليت جنبه‌اي خاص از انعطاف‌پذيري مد نظر است: در قابليت اول به چگونگي ارتباط، در قابليت دوم به تعداد و مقياس، و در قابليت سوم به كيفيت و قابليت‌هاي دروني حوزه‌هاي فضايي توجه مي‌شود. از اين رو مي‌توان گفت نه‌تنها اين سه قابليت با هم تعارضي ندارند؛ بلكه با توجه هم‌زمان به هر سه قابليت رويكردي جامع در زمينة انعطاف‌پذيري ايجاد مي‌شود.