روابط بينامتنيت حكمت هاي نهج البلاغه با آيات قرآن

The intrarelationship between Hikmah of Nahjul Balagheh and verses of Quran

نظريه بينامتني يا تناص، به بررسي متوني مي پردازد كه متون جديد را پديد مي آورند و هر متن ادبي را به منزله جذب و دگرگون سازيِ ديگر متون گذشته و يا همزمان با آن مي داند. روابط بينامتني(تناص) با قرآن در حكمت هاي نهج-البلاغه به طور آشكار قابل مشاهده است. در يك تقسيم بندي تناص به سه نوع تناص اجترار (نفي جزئي)، تناص امتصاص (موازي) و حوار (نفي كلي) تقسيم شده است. عمليات بينامتني در حكمت هاي نهج البلاغه نشان مي دهد كه بيشترين نوع تناص موجود در آن، از نوع تناص اجترار است. يعني امام علي گاه از كل آيه و زماني از قسمتي از آيه و يا كلماتي از آن بهره جسته تا هدف خود را بهتر به مخاطب القا نمايد.

: the theory of intrarelationship or Tanas is dealing with those texts tha creates new texts and each text is the considered to absorb or manipulate other previous texts or contemporary texts. Tanas between Hikmah of Nahjul Balagheh and Quran can be seen clearly. In a kind of classification, Tanas is divided into three types of Ijterar (partial rejection), Imtesas (parallel), and Havard (complete rejection). The intra relationship between Hikmah of Nahjul Balagheh and verses of Quran declares that the most frequent Tanas is Ijterar. In fact imam Ali used the whole verse, or a part of a verse or some words of a verse to transfer his meaning better.