تبيين نظريه‌ي انكشاف در حكمت متعاليه

آيا مي‌‌‌توان براي افكار صدرالمتألهين، ادوار مختلف فكري در نظر گرفت؟ در صورت ممكن، آراي خاص حكمت متعاليه مربوط و منوط به كدام دوره از حيات عقلي وي مي‌‌‌باشد؟ با اين مبنا، نگارنده در اين نوشتار سعي بر آن داشته است كه با ابتناي بر دو رويكرد كلان و محوري وحدت تشكيكي و وحدت شخصي، خوانشي مجدد از اهمّ اصول صدرايي انجام دهد. در اين ميان، تفكر غالب در دوره‌ي اول را كه با محوريت نظام تشكيك وجود، سامان يافته است، به عنوان صدراي متقدم معرفي كرده كه فحواي مطالب اين دوره، عمدتاً مربوط به مشي با جمهور فلاسفه و جمع‌‌‌آوري عموم آرا بوده است؛ اما تفكر خاص صدرا را كه مبيّن تعالي حكمت متعالي مي‌‌‌باشد، مرتبط به دوره‌ي تحوّل و تكامل آراي وي به مثابه صدراي متأخر دانسته است. سپس با اتخاذ رويكرد تأويلي و اجتهادي، نظريه‌ي مختص اين دوره را تحت عنوان «نظريه انكشاف» استنباط نموده و آن را معيار شناسايي غايت آراي صدرا و لوازم سخنانش قرار داده‌‌‌ است. در بخش ديگر مقاله نيز به برخي تعارضات و ابهاماتي كه در نتيجه‌ي آميزش اين دو دوره از افكار صدرا حاصل شده، پرداخته است. مدعاي مطرح شده براي حل و فصل اين دسته مسائل نيز آن است كه سنخ تفكر دوره‌ي صدراي متقدم را سير آموزشي تشكيل داده كه مدخل حكمت متعاليه مي‌‌‌باشد؛ اما نوع مباحث گفته شده توسط صدراي متأخر، همان معارف ويژه‌ي حكمت متعاليه خواهد بود.

فاقد چكيده مي باشد