تأثير توانمندسازي روان‌شناختي بر انگيزه كاركنان پليس پيش‌گيري با ميانجي‌گري هوش هيجاني (مورد مطالعه: كاركنان پليس راه‌آهن تهران)

هدف اين پژوهش تبيين تأثير توانمندي روان‌شناختي بر انگيزش شغلي با توجه به نقش ميانجي هوش هيجاني است. پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي و از نظر روش، توصيفي از نوع پيمايشي است. جامعه آماري اين پژوهش كليه كاركنان پليس راه‌آهن تهران و تعداد نمونه بر اساس فرمول كوكران 131 نفر است كه بر اساس روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شده‌اند. به‌منظور سنجش توانمندي روان‌شناختي كاركنان از پرسش‌نامه تيمورنژاد و صريحي اسفستاني (1389) براساس پرسش‌نامه اسپريتزر (1996)، پرسش‌نامه انگيزش شغلي مقيمي (1388) براساس پرسش‌نامه هاكمن و اورالد (1988) و هوش هيجاني منصوري (1380) بر اساس سيبريا شرينگ دوين استفاده شده است. پايايي اين پرسش‌نامه‌ها از طريق ضريب آلفاي كرونباخ به‌ترتيب برابر با 0/921، 0/911 و 0/903 محاسبه و مورد تأييد قرار گرفت و براي تجزيه و تحليل داده از روش معادلات ساختاري با كمك نرم‌افزار ليزرل استفاده شده است. نتايج نشان داده است كه توانمندي روان‌شناختي و هوش هيجاني به‌ترتيب با بارهاي عاملي 0/67 و 0/84 تأثير مستقيم و معني‌داري بر انگيزش شغلي كاركنان جامعه آماري دارند. هم‌چنين بين توانمندي روان‌شناختي و هوش هيجاني رابطه معني‌داري وجود دارد و هوش هيجاني نقش متغير ميانجي را در رابطه بين توانمندي روان‌شناختي و انگيزش شغلي كاركنان پليس راه‌آهن دارد. نتيجه ديگر دلالت بر اين دارد كه تمامي مؤلفه‌هاي توانمندي روان‌شناختي با نقش ميانجي هوش هيجاني تأثير مستقيم و معني‌داري بر انگيزش شغلي كاركنان جامعه دارند.