رويش و بينش صوفيه گنابادي

Gonabadi Sufism, Appearance and Sectarian Believes

در اوايل سده دوم هجري، صوفيه با استفاده از زهد افراطي، تفسير به رأي و تأويل هاي بدعت گرايانه و بهره برداري از انديشه‌ها، آداب و سنتهاي رايج ديگر اديان در جوامع سني مذهب شكل گرفت. ازعوامل رشد و بالندگي آن در جامعه علاوه بر ظاهري معنوي گرا، بايد به ارتباط صميمي باسران حكومتها، درباريان و در سده اخير با بيگانگان اشاره كرد. اين جريان در فرايند تاريخ خود به شاخه‌ها و انشعاب هاي متنوعي تقسيم شد. از نقاط قابل توجه اين فرقه گرايي دروني، پيوندي بود كه برخي با مذهب تشيع ادعا كردند. نعمت‌الله ولي از برجستگان اين ارتباط بود كه با تشكيل سلسله موروثي و حمايت بي‌دريغ شاهان دكن هند از فرزندانش در خارج از ايران تقويت شد. نماينده دوازدهمين جانشينش در عصر قاجار فعاليت مجددي را در ايران آغازكرد و سر انجام بعد از چند دهه، مسند قطبي در گنابادي موروثي شد. از ساختار معرفتي اين حزب تسليم محض گروندگان در برابر اقطاب و مشايخ سلسله وهمچنين جايگاه فوق العاده و غير قابل تصوري است كه براي قطب مطرح مي‌كنند.

At the early of second century of Hejra, Sufism, using extreme asceticism, heretically interpreting according to one`s own will and using current teachings of other religions in Sunni societies appeared. In addition to its being apparently spiritualist, other agents such as close relation to the royal court and in the last century, to foreign powers should be referred to. Sufism during its historical gradual progress divided into various ramifications. A considerable point in this ground was the relation claimed by some ramifications to Shiism. The prominent figure claiming this relation was Neamatolla Vali who was strengthened in result of forming a hereditary chain and supporting by the kings of Dakan in Hind. At the time of Qajar, the deputy of his twelfth successor began another stage of activity in Iran and finally after several decades, the degree of sufi highest leader became hereditary in Gonabad. Pure commitment to the leaders of the chain and the extraordinary position for them are the teachings that followers should fully agree with.