هويت مكانمند و بي هويتي در فضاي شهري: مطالعه موردي دو مجتمع مسكوني در شهر تهران

انسان ها در زندگي روزمره با هويت سازي، خود را از ديگران متمايز ميسازند و بين خود و ديگري تمييز قائل ميشوند. مكان نيز با حضور انسان و فعاليتهاي وي هويت پيدا مي كند. تعلق خاطر و حس مثبت داشتن به مكان و انباشت تجربه ها و خاطرات مبتني بر مكان نشانه اي از هويت مكان است. در اين مقاله تلاش شده است تا با مطالعه تطبيقي ميان دو مجتمع مسكوني واقع در مناطق 21 و 2 تهران و با اتخاذ رويكردي كيفي از طريق مصاحبه و مشاهده و با نمونه گيري هدفمند و شبكه اي، به بررسي اين مسئله پرداخته شود كه سكونت در مجتمع هاي مسكوني چه تأثيري در هويت مكاني و بي هويتي افراد دارد و شكل گيري و كيفيت هويت مكاني در اين دو مجتمع چگونه است. در بحث نظري با استفاده از نظريه هاي آموس راپاپورت و كوين لينچ هويت مكاني تحليل مي شود. يافته ها نشان مي دهد ارتباط مستمر با فضا و گذراندن مدت زمان طولاني در خانه، رابطه مستقيمي با تعلق خاطر و حس مثبت به مكان دارد، چراكه انباشت تجربه ها و خاطرات روزمره در ارتباط با مكان شكل مي گيرند؛ به عبارت ديگر، هويت مكاني زماني بازنمود مي يابد كه استفاده مستمر از فضا در عادت هاي روزمره افراد تثبيت شده باشد.