مترو و زندگي روزمره (مطالعه موردي شهر تهران)

هدف اصلي حمل‌و نقل ايجاد امكان جابه‌جايي و دسترسي براي انسان‌ها و كالاهاي ساخته‌شده توسط آنها و همچنين كالاهاي مورد نياز آنها است؛ حمل‌ونقل در جوامع امروزي بيش از اينكه يك مسئله فني و مهندسي باشد، يك مسئله اجتماعي، اقتصادي و زيست‌محيطي محسوب مي‌شود. مطالعه حاضر به بررسي زندگي روزمره شهروندان تهراني در مترو به عنوان يك فضاي اجتماعي مي‌پردازد. روش تحقيق شامل روش اسنادي و روش‌شناسي مردم‌نگارانه و تأكيد نظري بر رويكرد زندگي روزمره و تغييرات مترو در زندگي روزمره افراد استفاده‌كننده است. واقعيت احداث و ورود مترو به درون يك شهر، چيزي بيش از يك وسيله صرف حمل‌ونقل است كه مي­تواند مزاياي زيست- محيطي، اقتصادي و رواني زيادي در‌بر‌داشته باشد، مترو علاوه بر همه اينها تغييرات اجتماعي بنياديني در رفتار، كردار و شيوه­ هاي انجام كارهاي روزمره ما دارد و به شكل بنيادي­تري، حتي فضاي هندسي شهري و مفاهيمي مانند نزديك و دور را هم تحت تأثير قرار مي­دهد، ارزش مكان­ ها و قيمت املاك را به شدت تحت تأثير قرار مي­دهد و حركت جمعيت­ هاي انساني در درون شهرها را به شدت متأثر مي‌سازد. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه مترو علاوه بر ابعاد رواني، زيست‌محيطي و اقتصادي، داراي بعد اجتماعي و فرهنگي است كه در تجربه زيست افراد در زندگي روزمره در كلان‌شهر تهران نمايان مي‌شود. بر اين اساس، مترو سبب تغييراتي در زندگي روزمره افراد شده است از آن جمله مي‌توان بر كوچك شدن تهران، انتقال تهران به زيرزمين- شكل‌گيري فضايي براي روابط اجتماعي- و كسب درآمد براي عده‌اي و همچنين وجود آسيب‌هاي اجتماعي متعدد اشاره كرد.